𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

3.

Ze hadden die avond afgesproken. Faisel kwam haar ophalen van haar huis. Hayat had zich niet extra mooi aangekleed.

Ze droeg een lichtblauwe spijkerbroek, met een zwart truitje. Ze had een open hals en had daarom een zwarte halsketting om die ze had gehad van haar beste vriendin, Imane.

Een kwartier te laat ging de bel. Ze deed zelf open. "Hoi" zei hij met die zware stem van hem. "Salaam aleikoum" zei hij tegen haar ouders. Faisel was niet echt lelijk.

Hij kon genoeg meiden krijgen maar Hayat viel gewoon niet op hem. Ze hield niet van hem.

Vanavond zou ze proberen onder het huwelijk vandaan te komen. "Zullen we gaan?" zei ze. Eenmaal in de auto aangekomen vielen er geen woorden.

Totdat Faisel de stilte wilde doorbreken. "Zo eh Hayat. Wat doe je allemaal in het dagelijkse leven.?" vroeg hij. "Ik zit op school, ik doe de opleiding secretaresse" zei ze. "Oh wat leuk" zei hij.

Hij legde ineens zijn hand op haar been. "Dus mijn vrouwtje gaat binnenkort haar diplomaatje halen, nou lieverd, dan mag je lekker van je leven gaan genieten, ik zal hard voorons tweetjes werken." zei hij. Hayat glimlachte. Een nepglimlach.

Ze besloten naar een cafeetje te gaan. Het stonk er naar de rook en het was vol met Marokkanen.

Waarschijnlijk allemaal bekenden van Faisel aangezien hij iedereen groette. Hayat bekeek hem.

Hij droeg een leren jas, die te groot voor zijn postuur was. Zijn broek was een beetje te kort.

Hij had kleine krulletjes. Hij draaide zich om naar Hayat en wees haar een stoel aan. "Ga hier maar zitten" zei hij. "Hayat, laat ik je hier dus nooit alleen of met je vriendinnen zien hè" zei hij. Hij keek serieus.

Hayat werd kwaad. Hij maakte het haar wel heel gemakkelijk om te zeggen dat ze niet met hem wilde trouwen. Dus dat besloot ze te doen.