𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

4.

Faisel stond bij de bar, met twee mannen te praten. Even verderop stonden twee Marokkaanse meisjes. Beide in strakke huidverhullende truitjes gekleed en met een sigaret in hun handen.

Ook de make-up was niet zuinig aangebracht. Faisel rookte ook, en hij had ook een glas bier voor zich staan.

Was dit nou haar aanstaande man waar haar ouders haar aan wilde geven dacht ze? Dit wilde ze echt niet. Ze bleef geduldig zitten wachten tot Faisel kwam.

Eerst liep hij nog naar de twee Marokkaanse meisjes. Een gaf hem een kus op zijn wang. Die andere pakte een sigaret van hem.

Hij gaf ze beide een knipoog en liep naar Hayat. Hij ging zitten. "Zo daar zitten we dan. Weet je dat ik je heel mooi vind?" zei Faisel. Hayat keek serieus. Ze wilde het nu zeggen.

Ze kon het niet meer voor zich houden. Ze keek Faisel aan. "Faisel, waarom wil je met mij trouwen?" Faisels gezicht veranderde van aardig naar serieus. "Omdat je mooi bent, en gewoon, ik hou wel van je". Zei hij.

"Hoe kon hij nou van haar houden, hij kon haar niet eens." dacht Hayat. En dat zei ze hem ook. "Dat kan toch niet?" zei ze. "Dat groeit Hayat dat groeit, echt waar" zei Faisel.

Ineens kwam het Marokkaans meisje naar het tafeltje toe gelopen en ging bij Faisel op zijn rechter been zitten.

"Fais, hattinie shie hasra euro? (geef me tien euro)" zei ze, en terwijl ze het zei bekeek ze Hayat. Faisel werd rood. Hij duwde het meisje van zijn schoot af en keek haar boos aan.

Het meisje haalde haar hoofd op en liep weg. Nu was het voor Hayat een peulenschil. "Ik kan niet met je trouwen Faisel, ik hou gewoon niet van je. En zo te zien zijn er genoeg andere huwelijkskandidaten voor je."

Faisel's gezicht vertrok. Het was goed te zien dat hij boos was. Hij was woedend. Maar hij hield zich kalm. "Oke. Dus zo een meisje ben je. Dan is dat lekker je eigen probleem. Je zult met mij trouwen. Of je wilt of niet." Hayat wist dat ze als ze nog goed bij haar familie wilde blijven, geen keus had. Maar ze wilde voor zichzelf kiezen. Kon dat nu dan ook?