𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

19.

"Ik wil dat jij de moeder van mijn kinderen wordt Hayat, ik hou van je met heel mijn hart.

Uit zijn zak haalde hij een doosje. Hij opende het doosje. Er zat een gouden ring in met een grote diamant.

Hij schoof de ring bij Hayat om haar vinger. De tranen liepen bij Hayat over haar wang, nog steeds was ze ontdaan. "Ik hou van je Hayat, word mijn vrouw, ik smeek je" zei Marouan.

Hayat glimlachte, haar ogen straalden. "Ik hou ook van jou Marouan, ja tuurlijk word ik je vrouw!" lachte ze.

Van het eten kwam niets meer. Ze besloten naar het hotel terug te gaan.

Totdat er iets gebeurde. Iets wat ze niet hadden zien aankomen. Iets wat hun beide levens voor altijd veranderde..

Lachend liepen ze samen naar het hotel. "Mijn vrouw" zei Marouan. "Hmmm, hoe klinkt dat?" zei hij met een glimlach op zijn gezicht.

"Het klinkt als : 'nou ik weet niet.' Ze liepen het hotel in. Ze waren samen zo gelukkig.

Hij zou haar man worden, de vader van haar kinderen. Samen zouden ze gelukkig worden, de wereld over reizen, maar het kon niet ver genoeg zijn, zolang ze maar samen waren en van elkaar.

In de hotelkamer gingen ze door met hun leuke avond. Kietelend en lachend brachten ze de avond door.

Samen gingen ze liggen op bed. "Hayat, ik hou van je, je bent het beste wat er in mijn leven is voorgekomen" zei Marouan.

"Marouan, ik hou ook van jou, voor altijd" zei ze terug. En beide vielen ze na enige tijd in slaap.

Een paar uur later werd Marouan wakker gebeld. "Ja" nam hij moe op. "Ja, ik kom eraan." zei hij. "Schatje, ik moet weg, ik hou van je, voor altijd, maar ben zo terug.

Enne, geen gekke dingen doen hè, ik hou van je.." zei hij en hij stond op. "Waar ga je naartoe Marouan, blijf bij me, alsjeblieft, blijf bij me.." zei ze bang.

"Ik wil niet dat je weggaat zo laat, waar moet je nog naartoe" vroeg ze? "Ik moet even wat dingen regelen, ben echt binnen een uurtje terug schatje."

Hij liep naar Hayat toe en gaf haar een kus. Hayat begon te huilen. "Waarom huil je lieverd?" vroeg Marouan. "Omdat ik niet zonder je kan Marouan." zei Hayat.

Hij ging naast haar zitten. Hij sloeg zijn armen om haar heen.

"Ik ben zo snel mogelijk terug, je weet dat ik van je hou, jij bent mijn alles. Daarom zal ik altijd terug komen." Marouan stond op.

Hij had haar hand nog vast. Met zijn andere hand droogde hij de tranen van Hayat weg.

"Rustig nou maar, ik ben zo weer terug. " Hayat hoorde de deur dicht gaan. "Wat gaat hij nog zo laat doen?" dacht ze.

Aan de telefoon hoorde ze een mannenstem dus hij ging niet naar een meisje ofzo.

Ze haalde een diepe zucht, en draaide zich in het bed om. Ze keek naar haar ring en gaf er een kus op.

Wat hield ze veel van Marouan, ze hield zo veel van hem. Nooit zou er een ander meer voor haar zijn.

De volgende ochtend werd ze al vroeg wakker. Marouan was er nog steeds niet.

Waar was hij toch? Hayat begon zich zorgen te maken. Ze deed de tv aan. Het was halfzes in de ochtend.

Marouan was nu dus al ruim vier uurtjes weg. En hij zou binnen een uur terug zijn?

Wat is er toch aan de hand. Had hij haar ook verlaten? Vond hij haar toch vies, omdat haar lichaam nu een afvaldoek was? ging het door Hayat heen.

Stemmen zou fijn zijn🫀.