𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

2.

Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Hayat deed de kastdeur open. In haar kastdeur zat een lange spiegel en ze bekeek zichzelf.

Een slank lichaam was wat ze te zien kreeg. Hayat vond zichzelf altijd te dik, te vol. Ze pakte snel haar ondergoed, een nette zwarte lange rok die ze zelf verschrikkelijk vond, maar goed, zeer gepast voor dit soort daagjes, en een zwarte blouse.

Haar haar deed ze in een knot. Ze deed de kastdeur open en bekeek zichzelf. Ze haalde diep adem en liep de kamer uit om vervolgens naar beneden te gaan.

Zachtjes ging de deur open en precies zoals ze had verwacht zat hij daar. Het was een achter neef, Faisel. Hij was lang, had een fijn gezicht maar Hayat voelde zich totaal niet tot hem aangetrokken. Ze wilde niet, maar had geen keus ze moest wel.

De ochtend leek wel een eeuwigheid te duren. Eindelijk gingen ze weg. Faisel had zijn nummer voor haar achter gelaten zodat ze hem eventueel kon bellen om elkaar beter te leren kennen.

Hayat's moeder had er zo op door gepushed hem nog diezelfde middag te bellen dat ze het deed.

Ze was immers een goed meisje, ze moest wel, ze moest alles goed doen, alles het beste doen, anders was ze niet goed genoeg voor haar familie.

Ja" hoorde Hayat een norse zware stem aan de andere kant van de lijn zeggen. "Met Hayat, is dit Faisel?" zei Hayat. "Eeeeh ja, hoe is het met je my lady" zei Faisel gelijk enthousiast. 'Tfoe' dacht Hayat. "Eh ja goed." Ze wilde het liefst gelijk ter zake komen en zei er dus meteen achterna "Faisel, kan je straks afspreken, dan kunnen we elkaar beter leren kennen".

Die woorden kwamen niet uit haar hart. Ze kwamen als het aan Hayat lag uit haar stront.