𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

14.

Marouan had zijn schoenen uitgedaan en had voor zichzelf op de grond een slaapplaats gemaakt met behulp van zijn jas en een extra kussen die onder het bed lag.

Hij zat daar. Hayat liep naar het bed en ging op het bed zitten. Marouan ging liggen.

Hij legde zijn hand onder zijn hoofd. Hayat kon het niet helpen, maar ze bleef op hem letten.

Angst. Ze voelde een angstaanval opkomen. Ze huilde 'dit kon niet'. Ze draaide zich snel om.

Marouan had niets in de gaten. "Hayat" zei hij ineens rustig. "Ben je nog wakker?" vroeg hij.

Hayat droogde snel haar tranen en draaide zich om. Marouan zag haar ogen.

Hij zag dat ze verdriet had. Hij kon het niet plaatsten. Hayat zag er slecht uit, maar Marouan hield al van haar. Op vele fronten.

Hij voelde dat maar durfde niets aan haar te laten zien. Zijn gevoel was oprecht.

"Ja" antwoorde Hayat. " Hoe oud ben je?" zei Marouan. "Ik ben net 18 geworden". antwoordde Hayat. Marouan zweeg. "Hayat, wat is er allemaal gebeurd, of wil je er niet over praten? Dan hou ik mijn mond." zei Marouan. "Ik kan er niet over praten Marouan.

Maar hoe oud ben jij eigenlijk en vertel iets over jezelf." zei Hayat. "Oke, eh, ik word 21, ik zit op kickboxen, voetbal en fitness, ik ben van school af, geen zin" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Ik woon nog thuis." eindigde hij.

"Ja ik niet meer, en ik weet niet meer waar ik naar toe moet ook hierna." zei Hayat.

Weer voelde ze die tranen branden. "Ik weet helemaal niets meer Marouan, ik voel me zo vernederd zo kapot, wat ze met me hebben gedaan, het is allemaal mijn schuld Marouan." zei Hayat inmiddels echt huilend.

"Nee het is nooit jou schuld, kijk wat ze hebben gedaan, je vader heeft je helemaal verrot geslagen meid, dat is toch niet jou schuld? Wat je ook gedaan heb." zei Marouan en hij leunde naar Hayat toe.

Hij aaide haar met zijn hand over haar wang. "Marouan. Ze hebben me verkracht." zei Hayat zachtjes. Marouan schrok. "Wie, lieverd, wie" zei hij rustig. Hayat haalde diep adem en vertelde hem het verhaal.

Ze legde uit hoe pijnlijk het was, hoe vernederend, hoe erg ze haar ermee kapot hebben gemaakt.

Ze was tien minuten tijd haar onschuld verloren, ze was geen meisje meer maar een verpeste vrouw.

Marouan ging naast Hayat op bed zitten. Hij fluisterde dat ze nog steeds een ontzettend mooie lieve meid was.

Hij ging met zijn hand door haar haar. Net zolang tot hij niet smeer hoorde. Net zolang tot ze in slaap viel.