𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

17.

Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt werken Marouan.

"Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij zachtjes.

Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op.

Hij wilde het zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een goed plaatstje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hayat lachtte.

Voor even was ze haar ellende vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen.

Hayat maakte zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er door haar heen. "Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte direct.

Ze drukte het nummer in terwijl haar handen trilden. Hij ging over en gaf hem direct aan Marouan. "Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn.

Het was Said! Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat maar met hem, " zei Marouan rustig.

"Said, met Hayat, doe maar net alsof ik een vriendje van je school ben oké," zei Hayat. "Ja, voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee te liegen.

"Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wel" en toen was het even stil.

"Oké, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een verontrustte stem.

"Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar" begon Said weer te liegen.

"Beslemma broertje" zei Hayat en drukte de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje.

Ze plofde neer met haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen.

Was dit haar leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte dochter meer is?

Marouan kwam naast haar liggen en hij huilde met haar mee.

Ze liet alles gaan en sloeg haar arm om zijn schouder. Geen woorden.

Ze hielden elkaar stevig vast. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan. "Ik hou van je" zei hij.

Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?"

Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten.

Wat ze met jou hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik van je" zei hij rustig.

Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde maar door.

Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen ze weer liggen en vielen beiden zo in slaap.

Stemmen zou fijn zijn🤍.