𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

21.

Hayat keek de broer aan. Het ging allemaal ineens heel raar.

Hayat ging op haar knieën zitten en keek naar de grond. Ineens leek het alsof ze pas een paar seconde later het nieuws besefte.

Vanuit het niets begon ze te schreeuwen. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHH" bleef het maar doorgaan.

Net zolang tot ze niet meer kon. De broer ging naast haar zitten en probeerde haar te kalmeren, maar dat ging niet goed omdat Hayat van de wereld was.

Ineens ging het gegil over naar hard gehuil. Gehuil van een meisje, dat weer alleen op de wereld was, en nu helemaal niemand meer had.

Een meisje die haar engel verloren had, haar wederhelft. "Waarom Allah, waarom..."huilde ze hard verder. Marouan 's broer stikte haast in zijn eigen tranen en hield Hayat vast. Samen zaten ze zo op de grond..

Helemaal alleen, toch met zijn tweeën. Ze waren beide iemand kwijt geraakt die veel voor ze betekende. Alles voor ze betekende.

"Hayat" huilde de jongen. "Marouan is neergeschoten, hij leefde nog in het ziekenhuis en..." zei de jongen.

Hij kwam niet meer uit zijn woorden, het enige wat hij nog kon was huilen. Alleen maar huilen, met Hayat in zijn armen.

"Hij vroeg direct naar jou, en vertelde mij dat je hier zat, en dat ik tegen je moest zeggen of je naar het ziekenhuis wilde komen" zei de jongen huilend.

Hayat ging op het bed zitten met haar hoofd tussen haar benen. "Ik was al eerder geweest, maar toen was je er niet." zei hij. "Ik was naar hem opzoek" zei Hayat zwaar snikkend.

"Toen ik terug naar het ziekenhuis kwam, vertelde ik hem dat je niet in je hotelkamer was.

Toen zei hij dat als ik je sprak dat hij heel veel van je houd, en dat hij je nooit verlaten zal, nooit.

Tien minuten later was hij er niet meer. Zijn hart stopte er gewoon ineens mee, terwijl het eerst juist heel goed ging." zei de jongen, en hij begon weer nog harder te huilen.

Hayat ging op het bed liggen. "Ook zei hij dat ik je iets moest geven."

De jongen haalde een tas te voorschijn. "Lieve Hayat, ik kom straks terug, ik ga even naar mijn familie toe, hier heb je een telefoon, dan bel ik je later op, " zei de jongen en hij liep de hotelkamer uit.

Stemmen zou fijn zijn🤍.