𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

16.

Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakker en draaide zich om.

Het was Marouan. Hij had een tas bij zich. "Goedemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij.

Hij opende zijn tas en haalde daaruit een zak crossantjes, een pak met plakjes kaas, een pak melk, hagelslag en boter uit.

Van het tafeltje maakte hij een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze iets, alsof ze hem al jaren kon. Samen aten ze gierig het ontbijt op.

"Hoe moest ze Marouan ooit bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet niet hoe, maar ik wil je echt bedanken.

Waarom doe je dit voor me Marouan, waar heb ik zoiemand als jou aan verdient, je geeft me een slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, "en je geeft me liefde..." zei ze er achterna met tranen in haar ogen.

Marouan kwam naast haar op bed zitten. Voorzichtig nam hij haar in zijn armen.

Beide sloten ze hun ogen. Het duurde maar even, maar er ging iets door hun beide heen.

Een gevoel van veiligheid, geborgenheid. "Zolang ik hier ben hoef je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je."

Hayat sloeg haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten. Totdat Marouans telefoon ging.

"Ja" zei Marouan ligt geiiriteerd. Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer".

"Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben, " zei Hayat. "Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat.

Marouan legde zijn hand op de hare. "Maak je daarover maar geen zorgen." Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer.

Marouan had via het hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te vervelen.

Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij terug, met alweer het middageten.

Marouan wist een ding zeker. Hij hield echt van Hayat en hij wilde haar nooit meer kwijt.

Hayat voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder enige tegen voorwaarden.

"Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je?Ik bedoel hoe voel je je?" vroeg hij.

Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te blozen, maar zei wel in een keer de waarheid.

Ze voelde zich goed omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was.

Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken.

Ze keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden voelden.

Stemmen zou fijn zijn.🫶🏼