𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

22.

Hayat was van de wereld. Ze wilde niet meer leven. Ze liep de badkamer in en keek zichzelf in de spiegel aan.

Ze werd nog misselijker dan dat ze zich al voelde en kotste over zichzelf heen. Hysterisch begon ze te gillen.

"Marouaaaaaan, Allah, nee, alstublieft Vader nee, hij was de enige die ik had, waarom hij Vader, waarom?" huilde ze. Ze ging op de grond liggen.

Ze voelde niets meer, ze rook niets meer, haar lichaam was verdoofd. Haar ogen waren op de tas gericht, maar ze kon niet opstaan.

Ze sloot haar ogen. Nee, ze opende ze gelijk weer, want ze zag Marouan in haar hoofd.

Ze voelde zijn aanraking. Het zou een verschrikkelijke nacht worden...

Hayat kroop uiteindelijk voorzichtig naar de tas. Ze pakte hem vast en wreef hem langs haar gezicht.

Marouan had deze tas aangeraakt. Ze opende de rits rustig. Haar ogen waren alleen op de tas gericht en ze zette hem tussen haar benen.

Ze opende hem. Er zat geld in. Veel geld. Heel veel geld. Marouan had Hayat beloofd altijd voor haar te zorgen.

Dus dit bedoelde hij ermee. Hoe kwam hij aan het geld? Het maakte Hayat niets uit, het geld betekende niets meer voor haar.

Marouan zelf zou er niet mee terug komen. Het pakje! Dacht ze ineens. Hij had ook een klein pakje met een roos in zijn andere tas.

Ze droogde haar tranen en haalde een diepe zucht. Het hielp niets. Ze kon haar tranen niet tegenhouden.

Ze opende het pakje. Er zat een kettinkje in. En een hangertje waarop stond gegraveerd; Marouan & Hayat 4-ever. Hayat liet het kettinkje vallen en begon weer hard te huilen.

Ze was hem kwijt aan de dood. Zo snel, zo onverwachts. Ze had hem nodig, nu harder dan ooit. Het verdriet dat ze vroeger had was niets vergeleken bij wat ze nu voelde, helemaal niets.

Het was niet te beschrijven wat ze voelde..

De ring die ze van Marouan had bleek ook gegraveerd te zijn. "Marouan love Hayat" stond erin.

Hayat kon het niet meer volhouden. Ze voelde zich zo alleen, verlaten en leeg van binnen.

Zo onvoorstelbaar leeg. Ze sprak ook in zichzelf, met het idee dat Marouan naast haar stond.

Ze beweerde ook dat hij voor haar verscheen. Haar dagen bestonden uit huilen en huilen.

Ze heeft toen op een sombere ochtend, de wanhoop nabij en zonder enig toekomst vooruitzicht, voor de trein gesprongen en haar leven verloren laten gaan..

Einde..

Stemmen zou fijn zijn🤍