𝐍𝐢𝐞𝐭 𝐌𝐞𝐞𝐫 𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐋𝐞𝐯𝐞𝐧..

15.

Marouan bekeek haar en haalde diep adem. Wat heeft dit arme meisje meegemaakt? Hoe hebben ze haar dit aan kunnen doen, je'l mgarba dacht hij.

Hij had dit nog nooit meegemaakt, nog nooit had hij zo snel en zoveel om een meisje gegeven.

Hij zag haar die avond uit de tram stappen. Haar uitstraling, zo mooi hij kon het niet beschrijven en hij kon haar niet zomaar laten gaan.

Hij besloot toen om ook uit de tram te stappen. Hij bekeek haar en schaamde zich om direct op haar af te stappen. Hij zag haar rond kijken.

Aan de manier waarop ze dat deed concludeerde hij dat ze niet uit Amsterdam kwam.

Hij besloot toen om naar haar toe te gaan, voordat het te laat was, voordat ze weg zou gaan, weg zou gaan uit zijn blik.

Hij ging op de grond liggen en viel in slaap. Hayat voelde het. Ze deed net alsof ze sliep. Ze opende gelijk haar ogen.

Marouan zag het niet en ging dus gelijk slapen. Ze keek naar hem hoe hij lag. Ze viel snel daarna in slaap.

De volgende ochtend werd Hayat als eerste wakker. Ze keek op Marouans telefoon. Half zeven.

Ze stond op en ging douchen. Haar lichaam was nu minder gezwollen dan die dag ervoor, maar de pijn was hetzelfde.

Ze had die nacht ook niet meer gebloed. Opgelucht deed ze de douche aan en stapte eronder.

Weer voelde ze van binnen die pijn, die pijn die ze kreeg omdat ze weer helemaal terug in de realiteit was.

Haar lichaam voelde moe aan en dat was ze ook. Ze zeepte zichzelf zachtjes in. Haar vagina voelde nog wel gevoelig aan.

Ook had ze nog moeite om haar benen stevig dicht naast elkaar te laten staan.

Een half uurtje later droogde ze zichzelf af en kleedde ze zich aan. Vandaag zou ze echt opzoek naar werk moeten.

Voorzichtig deed ze de deur open. Marouan lag er niet meer.

Hayat raakte licht in paniek totdat ze een briefje vond. "Ik ben zo terug Hayat" stond er.

Ze maakte het bed op en ging er op liggen. Ze sloot haar ogen en vijf minuten later viel ze als een blok in slaap.