POLİS MİSİN ABİ?

12-"Evet"

Selamün aleyküm canlarım^^

Nasılsınız?

Oy ve yorum yapmayı unutmayalım lütfen.Beğenmeniz dileğiyle,iyi okumalar efenim ^^
_________
Bazen bir gülüşü yeterdi içindeki fırtınaların dinmesine.Yeter ki gülsün...
_________

Ömür yutkunamadığını hissetti.Nefes almak istemedi.Berat'a baktı ve daha fazla dayanamadan hızla sardı kollarını boynuna.Berat bu sarılışından anladı gideceğini.Sinirle onu itecekken söylediği sözlerle vazgeçti bu düşünceden.

"Seni çok seviyorum Berat," dedi Ömür.Ama evlenmek zorundayım diyerek içinden devam etti cümlesine.Berat o sözlerin etkisinden çıktığı an Ömür'ü itti ve kapıyî kapattı ardından.İkisi için de çok zor bir durumdu bu.Ama en çok etkilenen Ömür olacaktı bu olayda.

Ayaklarındaki güç tükenmiş gibi hissedince merdivenlere oturdu.Yürüyecek gücü bulamıyordu kendinde.Ya da o gücü bulmak istemiyordu.Artık arkasını döndüğünde ona kucak açacak bir ailesi yoktu.Telefonundan bildirim sesi gelince duvara fırlatmak istedi.Hiçbir yere gitmek,tanımadığı bir adamla evlenmek istemiyordu.Telefonunu açarak mesaja tıkladı.

Can sıkıntısı : Geldim ben.

Can sıkıntısı : Seni bekliyorum.

Hiçbir şey yazmadan ekranı kapattı ve ayağa kalktı.Babam için diyerek merdivenlerden inmeye başladı ve babam için diyerek bitirdi merdiven basamaklarını.Binanın çıkış kapısını da açtıktan sonra kaldırıma geçip etrafına bakındı.Sonra alayla güldü.Evleneceği adamın yüzünü bilmiyordu ki.Telefonunu çıkararak yazdı ona.

Deli kız : Nerdesin?

Can sıkıntısı : Yanına geliyorum.

Ömür kaşlarını çatarak telefonunu kapattı ve kafasını kaldırdı.Karşısında beliren adamla gerileme ihtiyacı hissetti."Azat abi?" dedi sen misin der gibi."Ömür," dedi Azat'ta nutku tutulmuşcasına.Gözlerini ayırmıyordu Ömür'den.Ayıramıyordu.

Ömür yutkunarak bakışlarını kaçırdı ve "hangi araba?" diyerek sordu ona bakmadan.Azat duyduğu sesle kendine gelip eliyle biraz ilerideki siyah arabayı gösterdi.Onlar arabaya doğru giderken pencereden onları izliyordu Berat.Ağlıyordu...O ağlamak zatıflıktır diye düşünürdü bazı insanlar gibi.Bu düşüncesinden nefret etti o an.Ağlamak zayıflık falan değildi.Ayakta durabilmenin dayanağıydı.

Azat sürücü koltuğuna geçerekn,Ömür tam ön koltuğa oturacaktı ki gözü pencereye takıldı.Berat ona bakıyordu,ağlayarak.Ömür'ün de gözlerinden birer damla yaş düştü."Seni çok seviyorum," dedi fısıldayarak.Sonra elleriyle gözlerini kurulayıp arabaya bindi.Onlar giderken Berat donmuş gibi pencereye bakıyordu.Arabanın gitmeden önceki yerine.

Kardeşinin gözlerinde kırgınlık görmüştü.O kırgınlık o'naydı.

Kardeşinin gözlerinde kendisine ait bir kırgınlık vardı.

Kardeşinin yanında olmalıydı.Aniden verdiği bu kararla bir şeyin olduğunu sorgulamalı ona destek olmalıydı.

Ama tek yaptığı,sorduğu bir soruda seviyorum cevabını aldı diye onu itmek olmuştu.O yirmi yıldır birlikte büyüdüğü kardeşinin söylediği hiç bir yalana inanmazken söylediği bu yalana inanmıştı.

Kalbinin durduğunu sandı birden.Yanlış yaptığını o gittikten sonra anladı.Pişmanlıkla elini cebine attı telefonunu almak için.Telefonunu orda bulamayınca deli gibi aradı ortalıkta.Çok fena pişman olmuştu.