POLİS MİSİN ABİ?

29-"Sezon Finali"

Selamün aleyküm canlarım^^

Nasılsınız?

Uzun bir bekleyiş oldu.Bunun için hepinizden özür diliyorum.Lafı bölümün sonuna taşıyalım en iyisi.Beğenmeniz dileğiyle iyi okumalar.💙
__________

Umutlu ve mutlu yarınlara...
__________

Alışılmadık bazı şeyler vardır.Hani bazı şeylere alışırsın ama bazen de bırakmak zorunda kalıp alışılmadık şeylere adım atarsın.Sonra o alışılmışlığın dışına çıktığın için kendini bir boşluktaymış gibi hissedersin.

Elinden geleni yapmak istersin,elinden bir şey gelmez.Yaşamak için mücadele edersin,karşına öyle bir şey çıkar ki keşke bu kadar mücadele etmeseydim dersin.Yani anlayacağınız o ki,bazen hevesle yaptığınız bir işin sonu keşke yapmasaydım diyerek sonlanır.

Hayatımda düşüneceğim zaman çoktu benim.Düşündükçe de keşke dediğim anlar artıyordu.Düşündükçe zorlaşıyordu sanki hayat.Bir yerden sonra düşünmemeye çalıştım ama o kadar alışmıştım ki bu duruma boş kaldığım anlar hep düşünmekle geçiyordu.Kendimi sorgulamakla ve insanları yargılamakla...

Normalde yaptığım her şeyin sonu pişmanlık ve keşkelerle biterdi ama bu sefer pişman değildim.Keşke diyebileceğim bir şey de yoktu.Ben Azat'ı seviyordum ve onun için canımı bile verirdim.'Evet' dedim kendi kendime.'Aşk çok güçlü bir bağmış.'Bu zamana kadar inanmazdım aşka.'Kim başkası için hayatını tepetaklak eder ki,' derdim.

Aşk dedikleri duygu her şeyi yaptırırmış insana.Bunu anlamıştım artık.

Uyandığımda neden hastanede olduğumu sorguladım ilk başlarda.Sonra aklıma çalışma odasında yaşadığım o korkunç anlar geldi.Gözlerim büyüdü ve aldığım nefesler bana yetmiyormuş gibi derin nefesler almaya çalıştım.Yüzümdeki oksijen maskesinden dolayı aldığım nefesleri duyduğumda,daha da paniklemiştim.

Yardım istemek için etrafıma bakınırken bir doktorun gelip serumuma bir şeyler enjekte etmesi beni rahatlatmıştı.Belki de psikolojikmendi,bilmiyorum.
Umrumda da değildi açıkçası.Sonuç olarak içimde bir panik yoktu.Doğrusunu söylemek gerekirse kendimi çok iyi hissetmiştim o iğneden sonra.

Öylece gözlerimi kapattığım bir on dakikanın sonunda kapının gıcırtısını duyduğumda araladım tekrardan gözlerimi.

Açtığım gibi gördüğüm manzarayla tekrar kapattım.

Açtım kapattım.

Tekrardan açtım kapattım.

Bir kaç kez daha tekrarladım bu döngüyü."Baba?" diyerek kıpırdattım dudaklarımı,sesimi kaybetmiş gibi.

"Kızım..." dedi özlem dolu bir ses tonuyla.Geldi ve elimi tutarak belki de on defa öptü üstünü,hasret kalmış gibi.Konuşuyordu,ağlıyordu,elimi öpüyordu ama hiçbir tepki vermiyordum.Veremiyordum.Sanırım karşımdaki görüntünün gerçek olup olmadığını sorgulayan beynimin yaptığı işi kesinleştirmesini bekliyordum.

"Baba?" diyebildim tekrardan.Sesim kısık da olsa ulaşmıştı kulaklarıma.

"Benim,kızım.Yıllardır görmek istediğin gibi bir baba oldum artık."

İçim parçalandı.Kendimden hiç etmediğim kadar nefret ettim.Babama böyle düşündürdüğüm için de,bu düşüncenin doğru olduğunu onaylayan beynim için de binlerce kez nefret ettim o an kendimden.Konuşmak için zorladım kendimi.Aylardır konuşmuyormuş gibiydim sanki.Hani dublaj bir dizi izlersiniz ve karakterin dudakları farklı,söylenilen cümleler farklı hareket eder ya,konuştuğum zaman öyle bir dizinin içindeymişim gibi hissediyordum.