Birbirlerine kalplerini tamamen emanet ederek çıktıkları evlilik yolunda Tugay'ın değişen tavırları, Ece'nin her seferinde kırılan kalbi sonucunda bu iki genci uzun bir ayrılık karşılamıştır.
Yarı textingtir. Bölümler kısadır. Zaman geçirebileceğini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌅
"Tehdit mi ediyorsun?" dedi yorgun bir sesle.
Ona baktığımda enkaz görüyordum. Kendini nasıl bitirdiğini, gün gün beni sömürmek için ne kadar çok çabaladığını görüyordum.
"Tehdit değil... Uyarıyorum sadece." Parmaklarımı yarasına doğru kaldırdım ve dokunacak gibi oldum. "Midemi bulandırıyorsun Tugay, tek amacım çocuğumu senden korumak."
Yarasına parmağımı sokmuşum gibi derinden sarsıldı. Ona fiziksel zarar veremezdim, bu yüzden hep gerçekleri yüzüne çarpacaktım. Çünkü onun asıl kabusu, bana yaşattıklarıydı.
"Böyle olsun istemedim... Böyle olsun gerçekten iste..." Durdu ve gözlerini yumdu. "İstedim."
Avcumun içindeki cihazı daha sıkı tutup geri çekildim. Karnıma ani saplanan ağrıyla iki büklüm olurken "Ah!" diye bir nida kaçtı dudaklarımın arasından. Koluma değen parmakları hissettiğimde kendimi iyice geriye çektim.
"Dokunma! Sakın dokunma!"
"Fatih..." diye bağırdığını duydum Tugay'ın.
Kasıklarıma doğru saplanan sızı geçmek bilmezken dizlerim kırıldı ve yere doğru düşecek gibi oldum. Belime tutunan kollarla kendimi serbest bırakırken mutfaktan Fatih'in elinde iki tabakla çıktığını gördüm. Yüzümü fark eder etmez tabakları atıp adımlarını hızlandırdı. Dudakları kıpırdıyordu ama ne dediğini anlayamıyordum.
"Dokunmasın." dedim sadece fısıltılı bir sesle. "Fatih lütfen dokunmasın."
Arkamda titrediğini hissettim ama onun dokunuşu beni daha da kötü hissettiriyordu.
Fatih hızla bedenimi kucağına aldı ve "Baba!" diye bağırdı. Çok geçmeden bahçeye çıktık ve arabaya bindirildim. Parmaklarımı aşağı kaydırmaya korkuyordum çünkü yine o geçmişteki manzarayla karşılaşmak istemiyordum.
Durmayacağını bile bile o kanı durdurmaya çalışmak istemiyordum.
Yanaklarıma süzülen yaşlarla arka koltukta anneme yaslı bir şekilde durdum. Sakin olmamı söylüyorlardı ama sancılarım her saniye artıyordu.
Canım acıyordu. Canım parçalanıyordu.
"Anne... Fatih..." dedim zorla. "Tekrar olmaz, tekrar olmamalı!" diye bağırdım acıyla. "Kaybedemem..."
Araba daha da hızlandı ve çok geçmeden hastaneye geldik. Fatih'in bağrışlarıyla bir sedye getirildi ve bedenimi ona yatırdılar. Korkudan zangır zangır titremeye devam ederken göz ucuyla arkamızdaki arabadan Tugay ve babamın indiğini gördüm.
Gözlerimiz çakıştığında adımları durdu. Ben içeri girene kadar ona baktım. Tüm nefretimle, tüm iğrenmişliğimle...
Son gördüğüm ise elini yüzüne bastırarak titremesi oldu.
