Birbirlerine kalplerini tamamen emanet ederek çıktıkları evlilik yolunda Tugay'ın değişen tavırları, Ece'nin her seferinde kırılan kalbi sonucunda bu iki genci uzun bir ayrılık karşılamıştır.
Yarı textingtir. Bölümler kısadır. Zaman geçirebileceğini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌅
"Ece, yavrum biraz bana ver istersen. Kolların ağrımadı mı daha?"
Annemin adım sesleri kulağıma dolsa da umursamadım. Kollarım ağrımıyordu, hiçbir yerim ağrımıyordu. Küçük bebeğim benimle olduğu sürece benim canım acımazdı.
"Biraz daha dursun, uyuyor zaten."
"Anneciğim kimse almayacak oğlunu senden, üstünü değiştirelim. Hem doktorunu da çağıralım ki ikinizi tekrar bir muayene etsin."
"Yanımda dursun ama... Gitmesin bir yere." dedim başımı hafifçe kaldırarak. Annemin yanaklarının ıpıslak olduğunu fark ettim. "Anne? Ne oldu?"
Burnunu sesli bir şekilde çekip önemsiz bir şeymiş gibi elini havada salladı. O an annemin de üstünün çok bakımlı olmadığını fark ettim. Günlerdir onlar da benim için hastane köşelerinde sürünmüşlerdi.
"Öyle yavrumu yavrusuyla görünce bir fena oldum." diye mırıldandı çatlayan sesiyle. Küçük adımlarla yatağa kadar geldi ve yan tarafıma oturdu. Kızıl, ensemde toplanan saçlarımdan fırlayan tutamları kulağımın arkasına ittirdi.
"Anne olmak böyle mi hissettiriyor anne?"
"Kuzum... Bir tanem... Seni ilk kucağıma aldığımda ben de bırakamadım, kokun, ufacık bedenin öyle güzeldi ki..."
"Oğlum gibi mi?"
"Oğlun gibi anneciğim." dedi hafif bir tebessümle. Göz kenarlarında oluşan kırışıklıklar daha çok arttı. "O senin en büyük mücadelen... Zor anlar yaşadın, zor insanlar tanıdın ama bak, geçti. İkiniz de çabaladınız. Çok güçlüsünüz."
Kollarımdaki ufak beden yine kıpırdamaya başladığında tüm ilgim oğluma kaydı. Ellerini göğsüme doğru kaldırdı ve pijamamın kumaşını avcuna kıstırdı.
"Mama mı yiyor?" dedim güçlükle. Ben oğluma yalnız bıraktığım için hiçbir durumdan haberdar değildim ki.
"Yok annem, senin sütün geldiği için mamaya başlamadık. Kendinde olmasan da..."
"Emzireyim?" dedim içimde yükselen bir içgüdüyle. "Sağlıklı olduğuna göre emme refleksi de gelişmiştir?"
Annem ne yapacağını bilemez gibi etrafa bakarken o an oğlumdan dolayı hissetmediğim ağrıları hissetmeye başladım. Göğüs uçlarım sızlıyordu.
"Doktoruna bir soralım Ece. Sen bekle burada, ben gidip çağıracağım."
Annem çantasının ağzını açık bırakıp odadan çıkarken ben de tekrar oğlumla baş başa kaldım. Öyle minikti ki ağzı bile belli belirsizdi. Göz rengini bile seçememiştim. Arada bir kısıkça açıyor ama benim bakmama izin vermeden geri yumuyordu.
