Gördüklerimiz bize yeteri kadar bilgi vermez. Bildiğimizi sandıklarımızın bile görünmeyen sırları olabilir. Mavera kısacası görünenin ötesini; yaşamın ardındakileri bulmak isteyen, araştıran kişilerin hikayesi.
Karanlığa hapsolmuş bir zihin...
Sevgi...
Uçsuz bucaksız bir boşluğun içerisindeydim. Ne zaman başladı bu belirsizlik, ne zaman başladı bu his hatırlamıyorum. Sanki biri ya da bir şey bu başlangıcı hatırlamama engel oluyor. Neden birdenbire her şey daha belirgin oldu bana? Karanlığa hapsettiğim benliğim ışığını yeniden bulacakmış gibi bir hisse kapıldım aniden. Sanki dört yanım duvarlarla çevrili ve ansızın bir tuğla düşüyor ayaklarımın dibine, beni kendime getiren duvarın derinden sarsıldığını duyabiliyor musunuz?
Bu düşüncelerle bulunduğum odaya baktım. Bana dair hiçbir iz olmayan odaya yeniden bir göz gezdirdim. Her zamanki gibiydi oda işte. Farklı olan neydi bulmak için tekrar tekrar baktım. Çok sade dizayn edilmişti. Kapısının tam karşısında sol köşede beyaz bir örtü ile örtülmüş oldukça sert görünümlü bir yatak, yanı başında odaya güneş ışınlarını ağaçların yapraklarından sıyrılarak dağıtan bir pencere, sağ köşede tahtadan bir masa ve oldukça rahat görünen bir sandalye, buz mavisi duvarların üstünde küçük sevimli sevimli tablolar. Bana dair hiçbir anı belirtisi olmayan bu odaya ne zaman ve neden gelmiştim?
Odaya yeniden bir göz gezdirdim ve daha önce fark etmediğim, beni kendine çeken bir nesne gördüm. Masanın üzerinde oldukça eski görünen kalın kapaklı üzerinde garip desenleri olan bir defter vardı. O defter ne zamandan beri oradaydı? Kim bıraktı onu oraya? Yakın bir zamanda bırakıldığı belliydi. O defterden yayılan tanıdık koku tüm odayı kaplamıştı. Belki de o tanıdık ve oldukça huzur veren hoş koku sayesinde karanlık benliğime ufak da olsa bir ışık huzmesi ulaştı. O defter anahtar olabilirdi. Bu yüzden defteri görür görmez kalbim kayıp parçasına ulaşmak istercesine delice atmaya başladı. Masaya telaşla koştum, bir hazine tutar gibi yıpranmış defteri elime aldım. Kalbimi sakinleştirmeye çalışsam da nafile bir çabaydı benimki. Yaşadığını bile unutmuş olan bana yaşadığımı hatırlatan beni kendime getiren bir hazineye dokunmak, kayıp parçama bu kadar yakın olmak büyük bir heyecandı. Defterin üzerinde "Mavera" yazılıydı. Defterin kapağındaki yazı o kadar tanıdıktı ki. Meraklı gözlerle defterin kapağını açtım. Ellerimin titremesi yüzünden hazinem zarar görmesin diye oldukça dikkatli olmaya çalışıyordum.
Acaba benim adım mıydı?
Yoksa beni bu bilinmezliğe sürükleyen yaşam artık sis perdelerini aralayacak mıydı?
Tam artık bu boşluk hissinden kurtulabileceğimi düşünürken tekrar deftere baktım ve sayfaları hızlıca çevirdim gözlerime inanamıyordum.
Büyük bir hayal kırıklığıyla defteri kapattım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
