UÇURUM

ACIYI ANLAMAK

BÖLÜMLER ARASINDAKİ FAKLILIKLAR BÖLÜMLERİ DÜZNLEDİĞİM İÇİNİDİR

LÜTFENYORUM YAPMAYI VE OY KULLANMAYI UNUTMAYINNN

...

Fazla düşünme zamanım yoktu. Bu aptal bana iki ucu b*klu seçeneği sunuyordu ama kendininkini seçeceğimi biliyordu çünkü zorunda bırakıyordu! Beni kendini seçmeye zorluyordu! İçimdeki alevden kasırga içimi birbirine katarken zihnimi bulandırıyordu. Sakin kalmamakta sonuna kadar haklı olsam da şu an sakin kalmalıydım!

Çünkü benim için uğraşıyordu.O aptal kendince beni intihardan vazgeçirebileceğini sandığı için uğraşıyordu. Onun yanında kalırsam intihar edemezdim bunu biliyordum yanında kalmak istemiyordum o da biliyordu ve yanında kalmam için zorluyordu. Zamanın beni intihar fikrinden vazgeçireceğini sanıyordu ama yanılıyordu. 

İntihar kanser gibiydi. Kanser oluştuğu yerde kalmaz etrafındaki hücreleri sara sara çoğalırdı insanın etine yerleşirdi, içini sarardı. İntihar fikri ilk zihnimde oluşmuştu ama sonra zihnimden sıyrılıp içimi sarmıştı.

Staydayken kanser hastasına denk geldiğimde hemşire 'Kaderinde varsa kurtulur demişti' Kurtulma şansım kaderdi. Ama şöyle bir gerçek vardı ki Allah bize iki seçenek sunuyordu ve ikisi de kaderimizid. Yani insan kendi kaderini kendi belirlerdi ve ben kendi kaderimi çoktan belirlemiştim.

'Meriç' kapı kolunu indirdiğinde açılmayınca bir kez daha denedi 'Açar mısın kapıyı' kapı kolunu zorlarken içimdeki alavlenen kasırga dudaklarımı yakmaya başlaöıştı 'Yüzünü görmek istemiyorum' dediğimde zorlamayı bıraktı. Birkaç saniye sessizlik oldu 'Ne' aramızdaki kapıya rağmen sesinden afalladığını anlamıştım. Karşılaştığımız günden beri yüzüne bakmaktan kendimi alıkoyaman ben şimdi ona yüzünü görmek istemiyorum demiştim 'Meriç' 'Gece' ismi dudalarımdan bıkkınca çıktı 'Bana seçenek sunduğunu sanıyorsun ama sunmadığını biliyorsun çünkü beni kendi istediğini seçmeye zorluyorsun' zihnimde beliren doğrular sakince dilime vururken öfkem sakin kalmamı zorlaştırıyordu. Belki de sakin kalmamalıydım, içimdeki kasırgayı yansıtmalıydım! Her şeyi içime atmaktan içimde yaşamaktan yorulmuştum! 'Beni öyle bir arafta bırakıp zor duruma düşürdün ki iki ucu b*klu mezar. Beni neye zorladığını anlasan kendinden nefret ederdin' göz yaşlarım boğazıma dizilirken konuşabilmek için sertçe yutkundum 'Hayatımda gördüğüm en kötü insanlardan birisin Gece. Yabancılığımız zamanla silikleşecek demiştin, ben sana hep yabancı kalmaya karar verdim çünkü senin gibi kötü bir insanı tanımak istemiyorum!'

Sessizliği başlatan ben oldum bozan o oldu 'Anlamıyor musun' diye soludu benim gibi. Ne yapmak istediğini anlıyordum. Beni intihardan vazgeçirmeye çalışıyordu. Ben de olsam intihara meyilli birini vazgeçirmeye çalışırdım ama bunu eskiden yapardım çünkü intihara meyilli birininin o kişinin son çaresi olduğunu biliyordum. İntihar başka çaresi olmayanların tercihi değil son çaresi olanların tercihiydi! Başka çarem var mıydı bilmiyordum ama son çarem olduğunu biliyordum.

'Anlamak istemiyorum' dedim onun gibi. 'Anlamak zorundasın. Bak her şeyden önce ben benim yüzünden birinin ölmesine izin veremem' idrak ettiğim gerçekle beynime bir hasar almışım gibi hissettim. Ona olan öfkemi yatıştırmya çalışırken yanlış bir şey yaptığımı anladım. Ben beni düşünüyor sanırken o kendini düşüdüğü için çabalıyordu! Kendi yüzünden birinin ölmesini istemediği için! Fark ettiğim gerçekle tüm vücudum elktrik yemiş gib oldu. Ona kızamamıştım çünkü kendini düşünmekte haklıydı. Bir yabancıyı önceliği yapamazdı. 'Gece' 'Dinliyorum' 'Senden nefret ediyorum'