TANRILARIN ÇOCUKLARI (Stray Kids/Hyunmin)

10.Bölüm

    "Bir yolda yürüyorsun çocuk. Gözlerin kapalı. Korkmuyor musun? Ezberledin mi tüm bu yolları?"

"Tüm düşüşleri ezberledim. Tüm yaraları, sızıları ezberledim. Düşmekten korkmuyorsan, gözün kapalı yürümekten de korkmazsın."

"Ya bu yol seni hiç bilmediğin çukurlara düşürürse?"

"Öğrenirim."

"Öğrenirsin.."

"Gece oluyor. Karanlık çöküyor tekrar gökyüzüne."

"Karanlıktan korkuyor musun Alexi?"

"Karanlıktan korkmalı mıyım?"

"Karanlığa güvenmelisin."

"Güveniyorum o halde. Örtsün karanlık gördüğüm ne varsa."

"Ve göstersin gece görmen gereken ne kaldıysa.. Alexios?"

"Efendim?"

"Korkuyor musun?"

"Korkmuyorum."

"Acı çekeceksin."

"Biliyorum."

    Göğsünde hissettiği derin sızıyla yerinden sıçradı Artemis Oğlu.

    İki gecedir aşinası olduğu yeşil, plastik duvarların arasından sızan alacakaranlıkla derin bir nefes aldı.

    Serin hava boğazında takılı kalırken gözlerini kapadı sıkıca.

    Bu rüyaları görmeyeli aylar oluyordu. Belki de yıllar.

   Sahi en son ne zaman yankılanmıştı zihninde kime ait olduğunu bilmediği bu ses?

     Tekrar derin bir nefes aldı ve boğazındaki yakıcı histen kurtulmaya çalıştı Seungmin.

     Asphodel'e düşeli 2 gün oluyordu. Ve sorunsuz geçen 2.günün gecesinde nihayet Gölge Nehri'nin kıyılarına yaklaşmışlardı.

    Gözlerini küçük çadırda gezdirdi ve göremediği bedenle yavaşça dışarıya adımladı.

   Hyunjin tam da beklediği gibi çadırın dışında nöbet tutuyordu.

   Güneşin doğmasına dakikalar varken aynı yavaşlıkla büyük olana ilerledi ve yanına oturdu Seungmin.

"Erken uyanmışsın."

Tekdüze bir sesle konuşan Hyunjine dönmeden başını salladı.

"Bir sorun mu var?" diye sordu bu kez büyük olan ilgiyle.

   Derin bir nefes aldı Seungmin. Ona güvenmek istemiyordu. Fakat içindeki ona sonsuz bir güven besleyen yanını susturamıyordu.

"Bir ses var.. Kafamın içinde. Kim olduğunu, ne olduğunu bilmiyorum. İyi mi kötü mü bilmiyorum. En olmadık zamanlarda yankılanıyor bazen. Bazen de ona öyle ihtiyaç duyuyorum ki... Bilmiyorum.. Deliriyorum sanırım."

    Kaşlarını çattı Ares Oğlu. Karşısındaki bu çocuk hakkında bilmesi gerekenden fazlasını biliyordu. Hatta onun bilmediklerini bile. Fakat bunu ilk kez duyuyordu.

"Ne zamandır duyuyorsun onu?"

"9 yaşımdan beri. Hatırlıyor musun Bay Hanse bizi yeteneklerimizi görmek için çeşitli engellerle sınardı. 9 yaşındayken beni de tüm Apollon çocuklarıyla beraber göle götürmüştü. İlk seferimdi. Ne olduğunu pek hatırlamıyorum. Kendimi birden gölün dibinde bulmuştum. Yüzeye çıkamayacak kadar güçsüzdüm. İlk kez o zaman duydum. Bana yardım etti.. Sanırım.. "