Babasının yıllar önce işlediği bir suç yüzünden başına gelmeyen kalmayan bir kızın hikayesi. Oku geç
Abi başlarda cidden baya saçmalamışım ama sonlara doğru idare eder be 👉🏻👈🏻
Not: cringe 💋
*Oylar çok azalmış askom Başlamadan alttaki küçük yıldıza basar mısın lütfen <33*
Heyecanla odama gidip hazırlanmaya başlamamın üstünden on dakika geçmişti. Günlük rahat bir kombin yapıp tekrar aşağı inerken nasıl bu kadar hızlı hazırlanabildiğimi düşünüyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dışarı çıkmak için tamamen hazır bir şeklide Tayloru bekliyordum. İşler tersine dönmüştü. Eskiden hep o beni beklerdi, şimdi ise ben onu bekliyordum. Derken kapıdan içeri girdi. Yaptığı siyah ağırlıklı kombinle karşımda dikiliyordu. Ben de sapık gibi bir aşağı bir yukarı onu süzüyordum.
"Kız düşürmeye mi gidiyoruz?"
Soruma egolu bir şekilde yarım gülerek cevap verdi. Ego kısmında ise haklıydı, yüzde yüz haklıydı.
~
Taylor kapının önündeki adamlarla konuşurken ben çoktan arabaya binip şarkı açmıştım bile. Bir yandan telefonumla ilgilenirken diğer yandan çalan şarkıya mırıldanarak eşlik ediyordum.
Bir dakika bile geçmeden Taylor geldi ve hiç de yüksek sesle çıkmayan şarkının sesini kıstı. Kaşlarımı çatıp ona döndüğümde konuşmama fırsat vermeden kendisi söze girdi.
"Evet bayan navigasyon. Nereye gidiyoruz?"
Bayan navigasyon mu? Sessizce kıkırdadım.
"Taylor, çölde susuz kalmış birine bir bardak suyun markasını soruyorsun. Her yer olur. Dünyanın en kötü kruvasanını yediğimiz cafeye bile gidebiliriz. Gerçekten kruvasanın k'sini bile bilmiyorlardı. "
Taylordan ses gelmeyince ona döndüm. Gözlerindeki parlaklık beni kör edebilecek derecedeydi ve yüzünde ülke fethetmiş gibisinden bir mutluluk vardı.
"Adel, hatırladın! Kruvasanın içindekinin çikolata değil de şey olduğunu düşünüp arabaya kusmuştun!"
"Köpek kakası!"
Hatırlamıştım!! Hem de çok net hatırlamıştım. Ama nasıl olabilirdi ki? Sanki beynimin içinde bir yerlerde saklıydı ve ben sadece onu açığa çıkarmıştım. Hiç unutmamışım gibiydi.
-
Elimdeki hamburgerden koca bir ısırık aldım. Taylorla paket hamburger alıp manzaralı bir yere gitmiştik. Şimdi ise manzaraya karşı oturmuş vakit geçiriyorduk.
Görmemiş gibi burgerimden ikinci büyük ısırığımı aldığımda Taylorun kıkırdamasıyla ona döndüm.
"Ne var!! 5 senedir yemiyorum."
Biraz komik biraz üzücü olan espirime gülmemişti.
"Espirilerime alışsan iyi edersin. Ne olmuş yani 5 yılı hatırlamıyorsam. Sürekli asık suratlı olamam. Ayrıca bu iyi bişey. Yaşıtlarımdan 5 yıl daha geç yaşlanıcam. En azından benim açımdan öyle."
Sanki açıklamamı bekliyormuş gibi içinde tuttuğu kahkahasını bırakıverdi. Etrafta sakin sakin piknik yapan insanlar bize bakıyordu. O gülünce ben de güldüm.
————— 1 hafta sonra —————
Penceremin pervazına oturmuş camdaki su damlacıklarını yarıştırıyordum. Yağmurlu bir gündü ve evde yalnızdım. Yani korumalar dışında.
Sahilde yürümeye çıkmıştık fakat Taylora gelen telefon yüzünden eve dönmek zorunda kalmıştık. O apartopar şirkete gidince ben de evde kalmıştım. Kendi başıma dışarı çıkabiliyordum artık, alışmıştım fakat sıkılıyordum.
Kendi başıma evde takılırken de sıkılmıştım. Telefonumu aldım ve kişilere girdim. En üstte çıkan kişiye tıklayıp bekledim.
*Kahramanım Aranıyor...* *Aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor. Lütfen daha sonra tekrar deneyiniz.*
Her zaman olduğu gibi yine telesekreterin çıkmasıyla telefonu kapattım. Hafızamı kaybedecek kadar büyük bir kaza geçirmiştim, günlerce komada kalmıştım ve uyandığım zaman bile gelmemişti. Zaten uyandığımdan beri ne sesini duymuş ne de onu görebilmiştim. İşleri olabilirdi ancak bu biricik kızının ölümden dönerken yanında olmaması için bir bahane değildi. Kötü yanı işi mi var yoksa daha mı kötüsü bilmiyordum. Taylora ne zaman onu sorsam net bir cevap vermiyor, geçiştiriyordu.
Daha fazla evde durup sıkıntıdan ve kafamda kurduklarımdan dolayı bunalmak istemiyordum. Bu yüzden hızla hazırlanıp aşağı indim.
Hava yağmurlu olduğu için ayağıma botlarımı geçirip evden çıktım. Taylor artık şirketle ilgilendiği için kendime yeni bir şoför bulmuştum. (Yeni şöfor yeni fantezi mi acabaaaa qoowıdwuayqhsprow)
Yağmurun altında bekleyen bütün korumalara teker teker selam verdim. Alışma sürecimde hepsiyle tanışıp arkadaş olmuştum ve bana çok yardımcı olmuşlardı. Herkesin böyle arkadaşları olmalıydı kesinlikle.
Daha sonra arabanın yanında beni bekleyen Steve'e de selam verip ön koltuğa oturdum. O gelene kadar çoktan şarkı açmıştım bile. Taylor kadar olmasa da onunla yolculuk da eğlenceliydi. Özellikle espirilerine kıçım düşene kadar gülebilirdim.
"En yakın avmye lütfen Steve"
"Arkanıza yaslanın ve uçuşun tadını çıkarın bayan Burnyll"
