Story of my life - A FM story

Hoofdstuk 10

Eva ging naast Wolfs op het bankje zitten.
Lange tijd zaten ze daar voor zich uit te kijken zonder een woord te zeggen.
Ineens schraapte Wolfs zijn keel
Ze moesten toch een keer praten, want er was zoveel wat hij nog wilde weten, maar hij zat met zichzelf in conflict.
"Uhm Eef ik wil..." begon hij, maar voor hij zijn zin af kon maken werd hij al onderbroken door Eva.
"Wolfs ik weet wat je wilt vragen, maar zullen we gewoon even stil zijn en hier zo blijven zitten en genieten van het uitzicht zei Eva terwijl ze vooruit staarde.
Wolfs zuchtte diep.
Hij wist nu al waar het op uit ging draaien, Eva zat met dezelfde worsteling, maar die zou er omheen blijven draaien en zo zouden ze er nooit uit komen.
"Eef ik..." probeerde hij opnieuw.
Het frustreerde hem ontzettend dat ze niet wilde praten en tegelijkertijd voelde hij zich ook machteloos, maar hij besloot niks te forceren.
Helaas bracht het juist het tegenovergestelde teweeg want Eva stond met een ruk op en keek hem boos aan.
"Verdomme Wolfs, luister nou toch eens een keer, ik vroeg je toch om stil te zijn??"
Nu was Wolfs het ook zat, hij wilde antwoorden en wel nu!
Wat er net gebeurt was, was toch niet voor niets gebeurt.
"Eva ik wil antwoord, ben je verliefd op mij of niet?" zei hij terwijl hij haar doordringend aankeek.
Hij was dat gedraai zat en wilde nu voor eens en altijd de waarheid horen.
Eva staarde naar Wolfs, weer zag ze die grijsblauwe ogen, die mooie ogen waarop ze al vanaf het eerste moment smoorverliefd was geweest.
Eva zuchtte diep en haar hersenen draaiden overuren.
Wat moest ze nou??
De waarheid spreken zou alles alleen nog maar moeilijker maken, want dan zouden ze niet langer samen kunnen werken, maar dan konden ze wel samen zijn.
Ze wist nu helemaal niet meer, wat ze nou moest doen of zeggen.
Wolfs was ook niet dom en hij zou echt wel wat vermoeden, helemaal nadat ze zich zo achterlijk had gedragen op het bureau, maar ja, wat moest ze dan?
Toegeven was geen optie, dus besloot ze het op veilig te spelen en hem eerst uit te horen.
"Waarom denk je dat?" vroeg ze.
Wolfs keek haar niet begrijpend aan.
"Nou ja, door wat er net gebeurt is" zei Wolfs terwijl hij zijn schouders ophaalde
Hij zuchtte, want dit gedrag van Eva zei alweer genoeg, als het om haar gevoel ging was Eva kampioen in het wegstoppen van haar gevoelens en om de boel heendraaien.
"Nee" zei ze resoluut waarna ze opstond en naar huis vertrok en Wolfs alleen achterliet.

De dag daarna was de spanning tussen hun nog steeds voelbaar.
Eva zat aan tafel snel en at snel een bakje yoghurt.
Ze hadden niet veel tijd, want ze moesten op tijd op het bureau zijn.
Even later zette ze haar bakje in de vaatwasser en pakte ze haar jas.
"Ik ga naar het bureau kom je ook? vroeg ze, net of er niks aan de hand was.
"Die nieuwe is er" zei ze cynisch en daarna liep ze snel de deur uit.

Even later kwamen ze beide aan op het bureau waar ze werden opgewacht door Mechels.
"Zo alle problemen opgelost??" vroeg ze.
"Ja" loog Eva.
"Eva kom effe mee naar kantoor" zei Mechels gebiedend.
Even later zaten ze weer aan het bureau op het kantoor.
"Dus Eva jij bent eruit??" vroeg Mechels nog eens met met gefronste wenkbrauwen.
Eva werd rood en wilde net een uitvlucht bedenken, maar kreeg de kans niet omdat Mechels daar duidelijk niet op zat te wachten.
"Nee dus" zei Mechels zichtbaar geïrriteerd, omdat ze haar tijd zat te verdoen.
"Mooi dan maak ik het je makkelijk, Wolfs werkt vanaf nu definitief met Danique en dan kan jij je weer op je werk focussen" zei ze resoluut.
Het was alsof er een mes in haar buik werd gestoken, zo hard kwamen die woorden aan.
Nu had het nog niks opgeleverd, want of ze nu eerlijk was geweest of niet,
ze werden nu toch gescheiden.
Eva stond op en schoof de stoel met zo'n harde ruk naar achteren, waardoor de stoel omviel
en zonder nog de moeite te nemen om de stoel op te rapen, stormde ze het kantoor uit en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.
Boos liep ze terug naar haar bureau en zakte met een zucht in haar stoel.
Meteen realiseerde ze zich dat die reactie van net wel eens gevolgen kon gaan hebben, het was tenslotte niet heel professioneel van haar.
Maar het kon haar allemaal niks meer schelen, want ze had het toch al voorgoed verpest voor haarzelf en Wolfs en dat besef kwam nu keihard binnen.

Intussen was Danique al op het bureau aangekomen en had zich voorgesteld aan Wolfs en nu zat Wolfs haar over een nieuwe zaak bij te praten.
Even later stelde ze zich ook voor aan Eva.
Zo onopvallend mogelijk observeerde Eva haar om te zien hoe ze was.
Het viel Eva op dat ze erg veel gemeen hadden.
Ze was lang, slank en had bruin haar in een staart en ze droeg een sportief hemdje, zoals Eva ook vaker aan had als ze ging hardlopen en dat werd later toegelicht door Danique zelf die vertelde, dat ze 's ochtends graag ging hardlopen en dat ze daarom vandaag maar naar het werk was komen rennen.

Danique liep vervolgens achter Wolfs aan richting de kleedkamers waar ze haar hardloopoutfit inruilde voor haar werkkleding en even later kwam ze terug waarna Wolfs haar haar bureau wees.

Even later kwam ook Romeo aangelopen.
"Hey partner" zei hij grinnikend, terwijl hij Eva een plagend duwtje gaf, "al kennis gemaakt met je opvolger?"
"Hahaha heel grappig Romeo" zei Eva sarcastisch, terwijl ze met haar ogen rolde.
"Gelukkig hoeft Wolfs je goede looks niet te missen want die heeft zij ook, jullie konden wel zusjes zijn." zei Romeo, terwijl hij haar een knipoog gaf.
"Kappen Romeo" zei Eva geïrriteerd
"Ok, ok ik stop al, als jij nu met me meegaat want we hebben een gevalletje autodiefstal" zei Romeo snel.
En na dat gezegd te hebben trokken ze hun jas aan en liepen ze het bureau uit.

Zo dat was het weer voor nu.
Laten jullie weten wat jullie van dit stukje vonden??
Dat word zeer gewaardeerd ☺️