Story of my life - A FM story

Hoofdstuk 16

Eva staarde lichtelijk in shock naar het scherm.
Gebeurde dit echt of was dit een droom?
"Mevrouw van Dongen gaat het wel??" vroeg de arts.
"Zouden wij even een moment alleen mogen zijn?" vroeg Wolfs terwijl hij met een frons naar Eva keek.
"Ja tuurlijk, geen probleem ik kom zo terug en dan gaan we verder met de echo" zei de arts waarna ze de kamer verliet.
Wolfs keek bezorgd naar Eva die in totale verwarring voor zich uit staarde.
"Eef gaat het wel?" vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten.
Eva zei niks en keek alleen maar voor zich uit.
"Uhmm Eef ik snap dat dit je waarschijnlijk overvalt maar misschien kunnen we erover praten wat er in je omgaat?" zei Wolfs voorzichtig wetende dat dit voor Eva een probleem was.
Eva slikte, hoe kon ze Wolfs ooit uitleggen wat ze voelde nu alles in haar hoofd een grote waas was.
"Ben je blij?" vroeg Wolfs aarzelend.
Nog steeds gaf Eva geen antwoord en de mist in haar hoofd leek maar niet weg te trekken.
"Ik - ik weet niet goed wat ik moet voelen" gaf Eva schoorvoetend toe.
"Ik begrijp het Eef, het komt voor mij ook als een verrassing maar we komen er wel uit samen" zei Wolfs bemoedigend.
"Maar hoe moet dat nu op het werk?" vroeg Eva met een lichte wanhoop in haar stem.
"Daar verzinnen we wel wat op Eef" zei Wolfs sussend.
"Maar hoe dan? behalve Romeo en Marion weet verder niemand dat we een stel zijn en ik dacht dat we het erover eens waren dat dat het beste was"
"Eef het komt wel goed echt, ik denk dat we nog tijd genoeg hebben om daar over na te denken" probeerde Wolfs haar te kalmeren.
"Wolfs we krijgen een kind dat is niet zomaar iets hè dit is iets groots, wat zeg ik iets gigantisch!" riep Eva wanhopig.
"Luister Eef laten we effe bij de kern van de zaak blijven en niet teveel vooruit denken ok?" Zei Wolfs op een iets hardere toon dan de bedoeling was.
"We krijgen een kind Wolfs en jij hebt het over bij de kern blijven, weet je dan niet wat dit betekent voor ons?!" riep Eva verontwaardigd.
"Eef laten we onszelf niet verliezen in onze emoties ok?" zei Wolfs nu kalm.
Eva zuchtte diep.
"Waar ben je bang voor Eef?" vroeg Wolfs terwijl hij haar doordringend aankeek.
De aanblik van zijn grijsblauwe ogen, de ogen waar ze zo verliefd op was bracht haar weer bij zinnen.
"Ik ben gewoon bang voor de gevolgen als Mechels hier achter komt" zei ze met hoorbare emoties in haar stem.
"Eef dat komt goed, dat beloof ik want wij zijn een topteam en we kunnen alles aan toch?"
"We hebben wel voor hetere vuren gestaan samen en altijd kwamen we er samen uit dus hier ook" zei Wolfs terwijl hij een arm om haar heen sloeg.
"Je hebt ook gelijk ik maak me zorgen om niks terwijl er gewoon een kindje in mij groeit" zei Eva
"Ja ons kindje, onze liefdesbaby" Zei Wolfs trots.
"Ja klopt hoe mooi is dat?" zei Eva glunderend.
"Het is prachtig" Zei Wolfs.
"Nee niet prachtig, het is het mooiste wat ons kon overkomen" zei Eva nu vastbesloten.
De mist in haar hoofd was verdwenen en ze was vol vertrouwen in haarzelf en Wolfs.
"Nee hoor Eef ik weet nog wat mooiers hoor" zei Wolfs met een geheimzinnige  lach.
Eva keek hem fronsend aan want ze snapte niet goed waar Wolfs heen wilde met die woorden.
"Hoe bedoel je?" vroeg ze terwijl ze hem vragend aan keek.
"Nou ik heb dit niet voorbereid, maar dit lijkt me het beste moment om de vraag te stellen die ik al lang wilde stellen" Zei Wolfs.
Eva keek hem verbaasd aan.
Wolfs pakte haar hand.
"Lieve Eef, wij horen bij elkaar en er is niets wat ik zeker weet dan dat en het maakt me niet uit wat anderen daarvan zeggen en ik wil voor altijd bij je blijven en samen voor ons kindje zorgen"
Hij pauzeerde even en keek haar aan en ging toen op een knie zitten.

"En daarom wil ik je vragen lieve Eva, wil je met mij trouwen?"

Jaaaaa speciaal voor alle Fleva fans weer een extra lang hoofdstuk met een verrassend einde!
Wat denken jullie dat Eva gaat zeggen?? 😌