Story of my life - A FM story

Hoofdstuk 17

Eva was even met stomheid geslagen.
"T-trouwen?" hakkelde ze.
"Ja Eef jij, ik, wij 2 wat denk je ervan?" zei Wolfs vol overtuiging.
"M-maar ons werk dan?"
"Lieve Eef we krijgen een kindje dus verbergen wat er tussen ons gaande is zal toch niet meer lukken en ik wil niets liever dan samen met jou en ons kindje mijn leven delen als man en vrouw en papa en mama."
"Weet je het zeker?" vroeg Eva onzeker.
"100 nee 1000 procent zeker" zei Wolfs.
Eva was even zoekende naar de juiste woorden.
"Eva van Dongen wil jij met mij dit nieuwe grote spannende avontuur aangaan?" vroeg Wolfs plechtig.
Ach wat zou het ook dacht Eva.
"Ja Wolfs ik wil voor 2000 procent" zei Eva.
Wolfs grinnikte.
"Je kunt het ook echt niet laten om me te overrulen hè."
"Vrouwen dingetje dat moet je maar accepteren" zei Eva grijnzend.
"Oh zeker weten" kon Wolfs een lach niet onderdrukken waarna hij haar vol op de mond zoende.
Hun zoen werd abrupt onderbroken door de dokter die de kamer weer in kwam gelopen.
"Ah ik zie het al jullie zijn eruit gekomen" lachte ze.
"Ja wij houden het kindje en gaan trouwen" zei Wolfs zonder schaamte.
"Ah nou gefeliciteerd dan met uw verloving en uw zwangerschap" zei de dokter een beetje uit het veld geslagen.
Wolfs en Eva bedankten haar en daarna ging de dokter verder met de echo.
"U bent 7 weken zwanger" zei de arts.
"Oh dat verklaart dan een hoop" zei Eva.
"Ik zal u wat meegeven tegen de misselijkheid want daar kunt u deze eerste periode nog wel even last van houden" zei de arts.
Eva knikte en de arts pakte een blocnote uit haar jaszak en schreef een receptje uit en gaf het aan Eva.
"Voor nu is verder alles goed maar u moet wel rustig aan doen en ik zou dit zeker ook op uw werk bespreken want u bent politie begrijp ik" zei de arts.
Eva knikte en kon een sombere blik niet onderdrukken.
"Ik begrijp uw twijfels mevrouw van Dongen maar het is echt belangrijk dat ze het weten op uw werk want dan kunnen ze er rekening mee houden ivm risicovolle zaken en dergelijke" zei de arts.
Eva knikte langzaam
"Ik zal het bespreken" zuchtte ze.
"Ja echt doen hoor, hoe eerder hoe beter" zei de arts.
Eva en Wolfs knikte instemmend.
"Nou dan mag u nu naar huis want ik zie geen verdere reden om u nog hier te houden en dan zie ik u graag over 5 weken terug, u kunt bij de afdeling gynaecologie een afspraak maken of op een later moment telefonisch contact opnemen voor een afspraak" zei de arts waarna Eva en Wolfs de kamer verlieten en naar de uitgang liepen.
"Die afspraak daar bellen we wel voor" zei Wolfs beslist.
Eva knikte alleen maar, van het feestelijke gevoel was weinig meer over gebleven na het advies van de arts om toch met Mechels te gaan praten.
"Misschien moeten we meteen maar gaan dan hebben we het maar gehad" stelde Wolfs voor.
Eva twijfelde want enerzijds wilde ze al deze vervelende gevoelens zo snel mogelijk kwijt omdat stress nu niet goed voor haar was maar anderzijds zag ze er enorm tegenop omdat ze niet wist wat voor consequenties het zou hebben.
"Eef?" schudde Wolfs haar uit haar gedachten en hij wees naar het bordje politiebureau wat hun in de richting van het politiebureau leidde.
"Pff ja het moet maar" zuchtte Eva.
"Topper ik ben trots op je." zei Wolfs maar deze woorden leken Eva's nare gevoel niet te kunnen verzachten.
"Ja als een pleister zeggen ze toch" zei Eva met een licht sarcastische ondertoon in haar stem.
"Ja precies beter nu dan later" zei Wolfs waarna ze de auto voor het bureau parkeerden.

O jeetje hoe denken jullie dat Mechels gaat reageren? 😊