"Hi!"
I automatically turn my back. "Kean!" I said, smiling.
"So your writing again ?"
"Yep!" I said without looking at him. He is just standing beside me with his cross arms.
"Whose Story Next ?" I look to him. And smile.
Sabay kaming napalingon nang biglang sumigaw ang anak ko.
"Mommy?!!!"
I chuckled. Tatayo na sana ako nang pigilan niya ako. "Ako na."
"Okey. I'll just prefer a merienda for you"
Then he left me. Im just looking at him when he walking towards my son's room.
Alam kong sobrang matutuwa si Axel pag nakita niya si Kean.
At sobra sobra akong nagpapasalamat kay Kean dahil sa lahat nang naitulong niya para sa amin. Alam ko dadating din ang araw na...makakabawi ako sa kanya.
I'am Michelle Yap. Pero they called me Elle. Yan narin kasi ang gusto kung itawag nila sa akin. 24 na ako at my isang napakagwapong anak. And he is Prince Axel Yap. 4 Years old. Yes, Yap. Apelyedo ko. Wala naman kasi siyang Ama. Pero pano siya nabuo ? Malalaman niyo rin. Sa tamang panahon.
....
I'am here busy, inside the kitchen. I am preparing for Kean and Axel's merienda when the telephone suddenly ring.
I take it. "Hello?"
[Michelle, Anak ?]
"Ma ?. Ako po ito."
[Anak, Ang papa mo.]
Agad kong nabitawan ang hawak kung kutsara. I feel nervous. "Bakit Ma ? Anong pong nangyari kay Papa ?"
[Anak, na stroke ang Papa mo.]
"Ano po ?. Kumusta na Po Siya ?"
[ Ito medyo okey na naman siya anak. Andito kami sa ospital.]
"Thanks God...Ano ma ? Kailangan niyo po ba nang pera ? Magpapadala ako."
[Nako anak, wag na. Ikaw nalang ang umuwi dito, anak. Gusto kang makita nang Papa mo. Matagal ka na rin jan anak. Umuwi ka naman dito. Miss na Miss na kita. Miss na miss ka na namin, anak. ]
"....."
[ nak ?]
*sigh* "Yes Ma, uuwi Na po ako."
[ Talaga anak ? Sinabi mo na yan ah. Hihintayin ka namin dito. ]
"sege Ma, ingat po kayo jan palagi ah. Alagaan niyo po si Papa. "
[ Ou anak. Ikaw din. Mag.iingat ka. Aantayin namin ang pagbabalik mo anak.]
" Sege Ma, I love You Po. "
[ Mahal ka din namin Anak.]
Toooot toooooooot
I hung up. Then napaupo nalang ako sa sahig. Sabay nang pagbagsak ng luhang kanina pa excited lumabas.
*sobs*
I miss them so damn much. Pero hindi ako makakuha nang lakas nang loob para umuwi. Four Years. Apat na taon na ako dito sa Parish. Apat na taon na akong hiwalay sa pamilya ko. Gusto ko na silang yakapin pero hindi pwedi.
Pero ngayon, kailangan ko nang bumalik. Para sa pamilya ko. Para kay Papa. I think this is the right time. Tama na ang pagtatago. Dapat narin naman nilang malaman.
"Elle!" Naramdaman ko nalang ang dalawang braso na yumakap sakin. And I hug him back. "Hush now, Elle"
"Kean, *sobs* I need to go home. My Father needs me now."
"I heard it." Inalayan niya akong makatayo. Pinunasan niya ang luha ko gamit ang kamay niya.
"So, its that....final ? Your going back to the Philippines ?"
"I have no choice. My father is sick. And he wants to see me. Hindi ko naman kayang hindi pagbigyan si Papa. And I miss them so much. Gustong gusto ko na silang makita, Kean."
"But You're afraid, right ?" Hindi ako sumagot. Kinuha ko ang isang stall na upuan at umupo.
Hanggang ngayon ba, Takot parin ako ?
He sigh "You hide Axel, for almost Four years, to them. Do you think, this is the right time to tell them the truth ?" Kean asked.
Napatingala ako sa kanya. "Im just afraid of their reactions. Four years is long. And I know magugulat sila."
"Or should You say, magtatanung sila sa kung sino ang Ama ni Axel ?"
Natigilan ako sa tanong niya. Tama siya. Takot akong malaman nila kung sino ang totoong ama ni Axel. Walang ibang nakakaalam bukod sakin. Dahil kahit si Kean, hindi niya alam. Alam niya ang istorya nang buhay ko at kung bakit ako dumating puntong ito. Pero isa lang ang hindi niya alam. At yun ay ang kung sino...ang Ama ni Axel.
Nagsisimula namang pumatak ang mga luha ko. "Na...natata...kot ako na baka kunin nila sakin si Axel, Kean. Hindi ko kaya." *sobs*
"Pero sabi mo nga diba, Hindi niya alam. Wala siyang Alam." Lumapit siya sa akin. He kneeled down para magkapantay kami and he cupped my face. " You dont have to be worry. That will never be happen. Andito lang naman ako eh. Beside you. And I will never leave you. Even Axel." Sabay punas nang luha ko using his thumb.
Niyakap ko siya. "Thanks, Kean. For always been there for me....For us."
