Van POV
MALALIM na ang gabi pero hindi ako makatulog. Kanina pa tumatakbo sa isip ko yung mga nangyari kaninang umaga.
Hindi ako nagkapaghanda. Hindi ko lubos akalain na sa paraang 'yun kami magkikita.
She looks so different. Ibang iba na siya sa Michelle na nakilala ko noon. She more beautiful now. At hindi na ako nagtataka kung naging Artist man siya. Dahil 'yun naman talaga ang hilig niya noon paman.
Pero kanina, ramdam ko ang galit niya sa'kin. At tanggap ko 'yun. Alam kung----malaking-malaki ang galit niya para sa'kin.
Kanina gustong-gusto ko siya yakapin. Pero pinipigilan ko ang sarili ko. At hindi ko maialis ang mga tingin ko sa kanya. How I Miss Her. Damn this fucking life of mine.
****
"Elle POV
Kanina pa ako pumipikit pero hindi talaga ako makatulog. Pilit na bumabalik balik sa isip ko 'yung mga nangyari kanina.
Hindi ko lubos akalain na magkikita kami kanina. Kaya nung makita ko siya gulat na gulat ako. At alam kung ganun din siya. Im not expecting this to happen. Hindi ko akalain na magkikita pa kami.
Pinikit ko ang mata ko at naalala ko na naman 'yung pag-uusap namin kanina.
When our gazed meet. Shocked paints all over my body.
"Michelle" he whispered. When I heard my name ay agad akong nabalik sa huwisyo ko. Hindi dapat ako magpaapekto. Kean teached me how to act like a proffesional. Kaya 'yun ang gagawin ko. Kahit na gustong-gusto ko nang tumakbo paalis. At gustong tumulo nang mga luha ko. Pero tinatagan ko ang sarili ko. Dahil kailangan kong maging malakas---sa harap niya.
Lumapit ako sa kanya. "So, Lets Start Mr. Jimenez ?." I asked. Dahilan para mabalik siya sa huwisyo niya.
"O--ok. Pleas take a set." And i did. Umupo ako sa harap niya. Titig na Titig lang siya sakin. Kahit naiilang ako ay bahala na. "Magtititigan nalang ba tayo dito, Mr. Jimenez ?" I asked.
He sigh. "I think, my secretary disscussed to you sa gagawin mo."
"Yes, She did. And naiintindihan ko. I worked in Paris for three years as an Artist. And marami na akong napatunayan sa art. But if your doubting my capability, you can find another one." Diretsu at seryuso kung sagot.
"No. Ikaw ang kailangan nang kompanya namin. Nakita ko na mga gawa mo. At masasabi kung your one of a kind. Your a good artist."
Hindi na ako sumagot.
"So Here" siya, sabay abot nang envelop sakin. Kinuha ko ito at binuksan. "Andyan na 'yung kontrata. Basahin mo muna."
Binasa ko ang kontrata at nakalagay don, na sa loob nang isang buwan ay dapat na tapos na ako. At 50pcs. Lang naman amg kailangan gawin. Pero kailangan ko 'yung gawin dito sa loob nang company. And P200,000 ang bayad.
"Do you have question ? Or may ipapabago ka ? How about sa bayad sayo ? Is it enough?"
Tumingin ako sa kanya. "Everything is ok." I get my pen and sign the paper. At ibalik sa kanya. "Just call me if ready na 'yung mga materials." Tumayo na ako. At kinuha ang bag ko. "I need to go."
Pero nagulat ako nang bigla niyang ilahad ang kamay niya sakin. "Thank You, Miss Yap." Tinignan ko ang kamay niya. At tinanggap ito. We shook hands. "Thank You also."
Pagkatapos nun ay tinalikuran ko na siya at nakakailang hakbang palang ako nang bigla siyang magsalita. "Ku--musta ka na pala, Michelle. ?" Napatigil ako sa tanung niya. At bumuntong hininga. "Dont ask me, as if there is nothing happened. And my name is Elle. And lets be proffesional here." Pagkatapos kung sabihin yun ay lumabas na ako nang opisina niya.
Nung makita ko siya kanina, naramdaman ko na naman lahat nang sakit noon. Naalala ko na naman kung paano niya ako sinaktan. Pero kahit ganun, half of me says na namiss ko rin siya.
Niyakap ko si Axel. Na ngayo'y mahimbing na natutulog sa tabi ko. "Anak, nagkita na ulit kami." Pagkatapos kong sabihin 'yun ay tumulo nalang nang kusa ang mga luha ko.
