Van POV
Andito ako ngayon sa labas ng bahay nina Michelle. Simula nung araw na nalaman kong may anak pala kami tapos nasa kritekal ang buhay niya, pero wala akong magawa. Para akong namatay non. Ang sakit. Ang sakit dahil wala man lang akong nagawa para sa kanya. At ang sakit lang dahil pinagbawalan ako ni Michelle na makita ang anak namin.
Hindi naman ako galit sa kanya for hiding my son on me for almost four years. Coz I understand. Naiitindihan kung galit siya sakin. Dahil sinaktan ko siya. Kinamuhian niya ako.
Pero gustong-gusto kung makita o malapitan man lang ang anak ko. Kahit patago. Nung nasa hospital pa siya. Halos araw-araw akong pumupunta 'don. Nagbabakasakali. Pero wala eh. Katulad nung ginawa ko sa kanya. Pinagtabuyan niya rin ako. Pero hindi ako nun sumuko. Patago parin akong pumupunta.
Isang araw, sobrang saya ko. Dahil nabigyan ako nang pagkakataon na makita at mahawakan ang anak ko. Si Tita Janice ang nagbabantay nun. Pinakiusapan ko siya. Nagmakaawa ako. I even kneeled down in front of her. Pumayag lang siya. Kahit saglit lang. Buti nalang at pumayag siya. At nagulat ako nung makita ko ang anak ko. Siya 'yung batang tinulungan ko sa mall. Kaya pala piling ko kilala ko siya noon yun pala dahil anak ko siya. Iyak lang ako nang iyak non. At niyakap ko siya nang sobrang mahigpit. Kahit tulog pa siya nung mga panahong 'yun.
I stop thinking nung makita ko si Axel na lumabas nang bahay nila. At naglalaro nang bola. Masaya ako dahil nakikita kong ok na siya. Mahigit isang linggo narin simula nung madengue siya.
Bigla nalang tumilapon palabas yung bola. Kaya lumabas siya at hinabol ito. 'I think this is my day.' I said back in my mind. Sumulyap muna ako sa loob ng bahay nila. Pero para wala namang nakakita. Kinuha ko ang dala kung toy car sa passenger seat. At lumabas sa kotse ko. At nagmadaling lumapit sa anak ko.
Kinuha ko ang bola na gumulong papunta sa'kin. Lumuhod ako para mapantayan siya. At nakatitig lang siya sakin. I smiled. That face, That nose, That Eyes. Kaya naman pala sobra nilang pamilyar sakin. That's all from me. Kamukhang-kamukha niya ako when I was a child. Para akong nanalamin. And I am so Happy. Dahil sakin niya nakuha ang mga 'yan.
"Is this your ?" I asked. And he nodded. "Here." Inabot ko sa kanya ang bola. At tinanggap niya. "Thank you" he said.
"Your welcome. What is your name ?" I asked, smiling. Tinitigan niya lang ako. "My mommy told me not to talk to stranger." Sabi niya. Kaya mahina akong napatawa. "Your mommy told you that ?" Tumango siya. "Then your mommy is right. Do not talk to anyone you dont know. But your mommy knows me. We're----friends." Saad ko.
He give me a concious looks. "Really ?" Tumango ako at mahinang ginulo ang buhok niya. "Now. May I know your name ?" I asked.
"My name is Prince Axel Yap." Yap. Ngayon ko lang nalaman yung buo niyang pangalan. Prince Axel. What a nice name. "You have nice name. Here. For you." Binigay ko sa kanya yung laruan na dala ko. Pero parang nagdadalawang isip siyang tanggapin ito. Kaya kinuha ko ang kamay niya at pinahawak don sa laruan. "Its ok. I bought this for you. Can you please accept this ?" This time ay ngumiti na siya sakin. "Ok. Thank You." He said gracefully.
"Can I embrace You?" Tumango siya kaya niyakap ko siya. Mahigpit. Ang saya ko ngayon. Kayakap ko ang anak ko.
"Axeel!! Anak saan ka!"
Agad akong napabitaw dahil sa pagtawag ni Michelle. Tinignan ko muna siya mata at hinalikan sa noo. "I think your mommy calling you. You go inside na"
"Ok. Thank you for this." At tumakbo na siya papasok. Kaya mabilis akong naglakad papunta sa kotse ko.
****
