-Michelle and Van WEDDING-
Sam POV
MANGIYAK-IYAK ako habang pinapanood ko si Michelle na naglalakad sa papunta sa altar At lalong nagpapaiyak sa akin ay ang kanta. Forevermore ang pinapatugtog habang naglalakad si Michelle. She's wearing a glamorous wedding gown. At may hawak siyang isang bouquet ng bulaklak. Ang ganda niya ngayon. Siya na siguro ang isa sa pinakamangandang bride sa buong mundo.
Pinahid ko ang luhang nakawala sa mata ko. They are now facing each other. Inabot ni Van ang kamay ni Michelle at sabay na silang pumunta sa harap ng pari at syempre sa harap ng Diyos.
Sino ba ang mag-aakala, na sa lahat nang nangyari sa kanila ay heto sila ngayon, sa harap ng Diyos para isumpa ang walang hangganan nilang pagmamahalan.
Ang dami ng nangyari sa buhay nila. At isa na ako sa mga saksi 'don. Nasaktan. Nagkahiwalay. Nagkalayo. Nagkarelasyon sa iba pero look at them now----they still together. At isa lang ang ibig sabihin, that they are fated to each other. Sila ang nakatadhana para sa isa't. At ngayo'y handa na sila para maging isa.
I stop thinking nang magsalita na si Van. They are now exchanging their vows.
Van: To explain how much I love you,
I don't know where to start. To
understand my love's intensity,
you'll have to dive in my heart.
Endlessly romantic, eternally
blissful and everlastingly strong it
will forever be - like the distance
to the stars and the depth of the
sea. I love you. I love you. I love you.
I wiped my tears. Grabi, ang ganda ng mga sinabi ni Van. And kahit siya ay umiiyak din.
Michelle: I thought my life was perfect the
way it was before I met you. Only
to realize how boring it was after I
experienced your love so true. We've been into many ups and downs. But we've managed to get through with them. In the process, we grow and mature. I hope we stay inlove to each other. I love you to infinity ang beyond. I love you.
Pagkatapos sabihin 'yun ni Michelle ay pinahid niya ang luha niya at niyakap siya ni Van. Haaay! Ang sarap siguro sa pakiramdama kung mahanap mo na ang taong inilaan nang Diyos para sa'yo. Buti pa sila, nahanap na nila ang forever nila sa isa't isa.
Napatingin ako sa may likuran ng may mapansin akong isang tao na sobrang pamilyar. Paalis na siya. Dahil sa curiosity ay tumayo ako at umalis at sinundan yung taong nakita ko.
I have this feeling na kilala ko siya. Hindi ko kasi nakita 'yung mukha niya, dahil medyo malayo siya sa.kinaruruonan ko at nung pagtingin ko sa kanya ay siyang pagtalikod niya.
"Nasaan na kaya siya ?" Tanung ko sa sarili ko nang hindi ko siya makita dito sa labas ng simbahan.
Nagpalinga-linga ako. "Dito lang siya lumabas kanina ah." Sabi ko, at napakamot nalang ako sa noo ko. "Ang bilis naman mawala." Nakibit balikat ako. At tatalikod na sana ako nang may makita akong tao di kalayuan na ngayo'y pasakay na sa sasakyan niya. Ang this time kita ko na ang mukha niya. Tama nga ako.
Mabilis akong naglakad papalapit sa kanya. Ang sakit sa paa. Nakaheels pa naman din ako. Huhu! Pero bakit ko ba siya sinusundan ?
"Kean ?!" Tawag ko sa kanya.
Napatigil siya sa pagpasok sa kotse niya at napatingin sakin. At kita kung nagulat siya pero nakabawi rin agad. He closed his cars door at humarap sakin. He smiled. "Ikaw pala, Sam."
