Michelle POV
"Is everything ready ?" He asked.
Tumango ako saka napatingin sa compartment nang sasakyan niya. At agad tumingin sa kanya. "Ok na. Andyan na lahat." Sagot ko.
"Daddy, let's go! Im so excited!" Excited na sigaw ni Axel habang nakadungaw sa bintana ng sasakyan.
"Yes Bossing." Natatawang sagot ni Van. Binaling niya ang tingin niya sakin "Let's go ?". Tumango ako at saka ngumiti bilang sagot.
Mabilis niyang sinarado ang compartment. At mabilis na naglakad para pagbuksan ako nang pinto sa passenger seat. "Thank You" pasasalamat ko. At sumakay na ako.
Mabilis niyang sinarado ang pinto at umikot para sumakay na sa Driver seat. Binuksan na niya ang Makina ng sasakyan. At bago niya ito paandarin at tumingin muna siya sakin at ngumiti. Kaya wala na akong ibang ginawa kundi ang ngumiti pabalik.
"Yey! We're going!!" Sigaw ni Axel nang nagsimula nang umandar ang sasakyan.
Isang linggo na rin ang nakakalipas nung araw na pinakilala ko sila sa isa't-isa. At bigyan ng karapatan si Van na makasama at makapiling ang anak niya. At simula 'nun ay halos araw-araw na kaming nagkikita. Dahil gusto daw niyang makabawi kay Axel. At ngayon, pupunta kami sa Tagaytay. Para 'don i'celebrate ang birthday ni Van. Which is bukas na. At isang linggo kami doon.
Kami lang tatlo ang pupunta 'don. Hindi kasi makakasama si Mama at Papa dahil sa sitwasyon ni Papa. At enrollment na ni Michael. Ganun din sa pamilya ni Van. Pero susunod naman daw sila, sa huling araw namin 'don. At ok na 'rin to. Maybe this vacation can help us. Baka ito na ang magiging tulay para maiayos na namin ang relasyon namin ni Van. Para sa anak namin.
Sa loob ng isang linggo, ay hindi namin napag-uusapan O nababanggit man lang ang tungkol sa'min. Pero alam ko at nararamdaman ko na he cares for me. He even threating me a special na para bang OK kami. Na pamilya kami. Dahil alam ko namang mahal niya ako. At kahit, hindi ko man sabihin nararamdaman ko sa sarili ko na bumabalik 'yung nararamdaman ko sa kanya.
At mahigit dalawang linggo na rin akong walang balita kay Kean. Hindi ko na alam kung ano nang ginagawa o kamusta na siya. I feel guilty. Dahil alam kung nasaktan ko siya—ng sobra. At pinaasa. At kung magkita man kami ulit all I want to say is Sorry. For all the pain na naranasan nya dahil sakin.
Pero alam ko, makakatagpo rin siya nang babaing nararapat sa kanya. Naniniwala ako 'don. Dahil mabait si Kean. Alam kung hindi siya pababayaan nang Diyos. At kahit anong mangyari. He will always be in my heart.
"You ok ?" Agad akong napatingin kay Kean. "Ha ? Ah O—ou. Ok lang ako. " nauutal kung sagot. Nawala ba ako sa sarili ko kanina ?
"You can take a nap. Malayo pa tayo. Gigisingin na lang kita pag-andon na tayo." Sabi niya ng nakangiti.
"Hindi Ok—-" hindi ko na natapos 'yung sasabihin ko nang bigla akong napahikab. Sasabihin ko pa naman sanang Ok lang. Nge! Nakakahiya.
I heard him chuckled. Kaya mas lalo akong nahiya. "Sege na. Ok lang. Matulog ka muna. Nakatulog narin si Axel, napagod siguro." Sabi niya.
Mabilis kung tinignan si Axel. His now lying at the back seat. Napagod siguro to dahil sa excitement kanina.
"Pano ka ?"Tanung ko na hindi iniisip 'ang sinasabi ko. Tumawa siya nang mahina. "Nah! Hindi ako pweding matulog. Im driving. Ayaw ko namang maaksidente tayo." Natatawa niyang sagot. Boom! Basag ako don a.
Tinignan ko siya nang masama. "Im ju—just Joking. Pfft." Sagot niya na pinipigilang tumawa.
"Sege na! Itawa mo na 'yan. Baka ma'utot ka pa jan dahil sa pagpipigil mo." Sarcastik kong sabi. At hindi na nga niya napigilang pigilan. Tumawa na siya ng malakas. At hindi ko na rin mapigilang mapatawa. Nakakahawa kasi 'yung tawa niya.
