Michelle POV
"Vaaaannnn!!!!!"
"Michelle---bakit ?" Agad akong napatingin sa kaliwa ko. And there Van standing next to me habang hinihingal siya. "Bakit mo ko tinatawag ?" Hindi ko na siya sinagot bagkus ay niyakap ko siya nang mahigpit. At hindi ko na napigilang mapahagulhol.
I was afraid. Sobara akong natakot kanina. Im afraid of losing him. Natakot ako.
"Mi---Michelle why ?" Nag-aalala niyang tanung saka niya hinagod ang likod ko.
"A--akala ko *sniff* kung---kung ano na---nangyari sayo. *sniff*" sagot ko habang umiiyak at nakayakap parin sa kanya.
Kumalas siya pagkakayakap namin at tinignan ako sa mata. He cupped my face. At pinunasan ang luha ko. "Walang mangyayari sakin. Ok lang ako. Shhh hush now. Alam mo namang ayaw na ayaw kitang nakikitang umiiyak diba ?" Mahina niyang sabi. Pero hindi parin ako tumigil sa pag-iyak.
Yumuko siya nang bahagya para magkapantay ang mga mukha namin. "Ok. Hindi na ako basta-basta aalis without permission from you. Para hindi ka na mag-alala." He sigh. "I went to the comfort room kasi naiihi ako kanina. And akala ko natutulog ka kaya hindi na ako nagpaalam. And nung pabalik na ako, I heard you calling my name kaya nagmadali akong bumalik. Sorry na. Please, hush now."
"P-promise me. Na-nahindi ka mawawala samin. Please, Van." Yumuko ako. "Kanina, sobrang natakot ako. Akala ko---akala ko may nangyari sayo." Tinaas ko ang tingin ko sa mata niya. "Na--kita kasi kita kanina na lumalangoy sa dagat. And naalala ko 'yung araw na---araw na nagka'cramps ka. Mu--muntik ka nang malunod non. Kaya ayun sobra akong natakot nang hindi na kita makita sa dagat. Natakot ako. Nata--" hindi ko na natapos 'yung sasabihin ko dahil bigla niya akong niyakap.
"Sssshh I promise it wont happen again. Promise. So please. Hush now." Pag-aalo niya and by that tumigil na ang luha ko sa pagbagsak. Yung kaninang takot na naramdaman ko ay nawala na. I feel relieve. Feeling ko ang saya ko sa mga bisig niya. And I feel love with his arms. I feel complete.
"Mi---Michelle, about what I said yesterday--"
I cut him off. "Yes!" Sabi ko dahilan para mapakalas siya pagkakayakap namin at tinignan ako sa mata ng nagtataka. "Yes ?" Tanung niya.
Tumango ako at ngumiti. "Yes! Yun ang sagot ko." Sagot ko. Pero parang hindi niya ata ma'absurb ang sinabi ko. Natulala lang siya habang nakatingin sakin. Kumunot ang noo ko at nag'cross arms. "Diba you said you'll going to court me ? Then my answer is Yes!" Nanlaki ang mata niya sa sinabi ko kaya hindi ko mapigilang mapatawa ng lihim.
Nung hindi parin siya gumagalaw ay tinaasan ko siya ng isang kilay "no comment ? Tsk! Bahala ka nga 'jan. Ang gulo mong kausap. Psh!" I said at kita ko ang pagkurap niya ng ilang beses at tumingin sakin. Tatalikuran ko na sana siya nang bigla niya akong hawakan sa kamay. "You mean---pinapayagan mo na akong ligawan ka ?" Hindi niya makapaniwalang tanung.
Hinarap ko siya. "Ou nga diba ?" Natatawang sagot ko.
And i saw amusement and his eyes. And bigla niya akong niyakap. Yakap na mahigpit. "Sa--salamat, Michelle. Salamat. Thank you for giving me for this another chance. This such a woderful gift. Thank you." He said saka niya ako tinignan sa mata. He cupped my face. "Hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya, Michelle."
I smiled saka ko siya hinawakan sa pisnge. "Van, Im also happy. And I want to give Axel a whole family. Hindi pa naman siguro huli para satin, diba ? Pwedi pa naman nating simulan ulit ang naudyok nating pagmamahalan diba ?"
