Falling Hearts

1. Η αμαρτία μόνο αρχή έχει. Τέλος ποτέ.

Η αμαρτία μόνο αρχή έχει. Τέλος ποτέ.

-Πολύβιος Δημητρακόπουλος, θεατρικός συγγραφέας

Άρης 

«Άρη...» 

Πρόφερε αργά με τα κόκκινα χείλη της. Την κοίταξα απο την κορυφή εως τα νύχια. Λεπτομερώς, μη αφήνοντας κανένα σημείο του κορμιού της απαρατήρητο. Θυμάμαι ακόμα και τι φορούσε. Ένα μαύρο σατέν νυχτικό με ανοιχτή την πλάτη και δαντέλα στο τελείωμα. Απο κάτω γόβες. Κόκκινες σαν τα χείλη της. Στεκόταν μπροστά μου, στην άκρη του κρεβατιού κάνοντας μου νόημα να πλησιάσω. Και εγώ την πλησίασα, πήγα κοντά στην σειρήνα μου μαγεμένος και υπνωτισμένος απο το κάλεσμα της και την κοίταξα στα μάτια. 

Ήταν ελαφρώς θλιμμένη. Τα μεγάλα καστανά μάτια της ήταν υγρά. Όταν το χέρι της ταξίδεψε στο μάγουλο μου κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Νίκη με κρατούσε πάντα τρυφερά -πάντα- αλλά αυτή τη φορά έσφιγγε λίγο παραπάνω το κράτημα της, ήταν πιο άγρια, πιο κτητική, σαν να προσπαθούσε να απομνημονεύσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου αγγίζοντας το. 

Δεν αντέδρασα. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στο χάδι της.

Δεν είναι τίποτα Άρη, απλά συνέρχεται.

Συνέρχεται.

Συνερχόταν.

Αυτό έπεισα τον εαυτό μου πως συνέβαινε.

Μετά τα τελευταία γεγονότα η Νίκη γελούσε σπάνια. Τόσο μαζί μου όσο και γενικότερα. Το σιχαινόμουν αυτό, το χαμόγελο της ήταν από τα πρώτα πράγματα που ερωτεύτηκα επάνω της.   Συνεχώς γκρίνιαζε και τσακωνόμασταν. Δεν μου άρεσε να τσακώνομαι μαζί της, αλλά ένιωθα πως ότι και αν έλεγα την ενοχλούσε. Προσπαθούσα να μην την τσιτώσω. Προσπαθούσα, αλήθεια προσπαθούσα να μην την στεναχωρώ, μα ότι και αν έκανα ήταν μάταιο. Θύμωνε. Θύμωνα και εγώ και καταλήγαμε να λέμε πράγματα που δεν εννοούσαμε πραγματικά.

Επιτέλους συνέρχεται!

Σκέφτηκα ξανά απο μέσα μου καθώς με έσπρωχνε στο κρεβάτι και ανέβαινε πάνω μου.

Την ήξερα πολύ καλά. Πολύ περισσότερο απο όσο τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια γνωριμίας μας, κι όμως εκείνη τη στιγμή προτιμούσα να σκέφτομαι αυτό που ήθελα μέσα μου να ισχύει, παρά το γεγονός πως η γυναίκα μπροστά μου δεν ήταν η Νίκη.