[Για να μην μπερδευτούμε, όταν γράφω 6 μήνες μετά εννοώ απο τη στιγμή που η Νίκη χωρίζει τον Αλέξανδρο.]
6 μήνες μετά, 21 Αυγούστου
Νίκη
Φίλησε τον λαιμό μου. Έπειτα κατέβηκε στην κλείδα μου και τη δάγκωσε απαλά. Τα χέρια μου ήταν ακινητοποιημένα κάτω απο τους καρπούς του, ο Άρης μπαινοέβγαινε μέσα μου και εγώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τις φωνές μου και να μην ενοχλήσω παραπάνω τους γείτονες του.
«Είσαι υπέροχη. Είσαι το κάτι άλλο...» ψιθύρισε καθώς περνούσε τα χείλη του πάνω απο τα δικά μου.
Χαμογέλασα αδύναμα. Ήμουν εξαντλημένη και πεινασμένη, αλλά ο Άρης δεν είχε τις ίδιες προθέσεις με εμένα. Και προφανώς ούτε τις ίδιες αντοχές είχαμε. Ωστόσο, το να γνωρίζω πως τουλάχιστον κάνω κάτι καλά σε αυτή τη ζωή με γέμιζε περηφάνια. Μπορεί να ήμουν άχρηστη σε όλα τα άλλα, μα τον Άρη δεν θα τον απογοήτευα ποτέ. Αυτό μου έδειχνε δηλαδή. Ήταν αχόρταγος για εμένα και τα αισθήματα μας ήταν κάτι παραπάνω απο αμοιβαία.
«Πεινάω!» παραπονέθηκα τη στιγμή που με γύριζε μπρούμητα για τον επόμενο γύρο.
Λίγο πριν μπει πάλι μέσα μου σταμάτησε και άρχισε να ψάχνει το παντελόνι του απο το πάτωμα.
«Δεν εκτιμάς τίποτα. Με θέλεις μόνο για να σου λύνω τις ασκήσεις και να σε βοηθάω στα μαθήματα. Α και να σου μαγειρεύω.»
Ανακάθισα παρατηρώντας τον καθώς έψαχνε τα ρούχα του. Γελούσαν μέχρι και τα μάτια του.
Μου άρεσε αυτός ο Άρης.
Ο Άρης που δεν πιεζόταν να δείξει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, ο Άρης που όταν γελούσε και έδειχνε την πραγματική του ηλικία και ήταν ξέγνοιαστος και χαλαρός όπως εκείνη την στιγμή.
«Και ο Ιάσονας με βοηθάει στα μαθήματα.»
Ανασήκωσε το φρύδι του κοιτώντας με έντονα. «Δεν είναι τόσο καλός όσο εγώ.» αποκρίθηκε σίγουρα.
Αυτό ήταν αλήθεια. Ο Άρης ότι και αν έκανε το έκανε σωστά. Άριστα.
Σε πλήρη αντίθεση με εμένα.
«Κάνεις λάθος.» τον τσίγκλησα επίτηδες εγώ.
Ωστόσο πλέον είχε μάθει τα κόλπα μου. Δεν γύρισε καν να μου απαντήσει.
YOU ARE READING
Falling Hearts
Romance«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
