1 ημέρα μετά την πρώτη τους συνάντηση
Άρης
Δεν ήμουν άνθρωπος που πίστευε στις συμπτώσεις.
Το θεωρούσα χαζό, αλλά στην τύχη ειδικά δεν είχα καμία πίστη.
Στην περίπτωση μου μπορεί να ήταν και ατυχία.
Μπορεί να μην ελέγχουμε αυτά που μας συμβαίνουν, μπορεί να μην διαλέγουμε που θα γεννηθούμε ή που θα μεγαλώσουμε, αλλά απο ένα σημείο και μετά εμείς ορίζουμε την τύχη μας. Οι επιλογές μας είναι η τύχη μας. Δεν τη συμμερίζονταν και πολλοί αυτή την άποψη. Η μητέρα μου σίγουρα όχι, αλλά εγώ ήμουν φανατικός οπαδός του ρεαλισμού, της σκληρής δουλειάς και καθόλου της τύχης.
Όταν όμως την είδα να βηματίζει γρήγορα προς τον γκισέ στην είσοδο του ξενοδοχείου, με τα καστανά της μαλλιά βρεγμένα και ένα ροζ φόρεμα να ανεμίζει γύρω απο το κορμί της, η άρνηση μου στις συμπτώσεις κλονίστηκε.
Πόσες πιθανότητες υπήρχαν;
Πόσες πολλές ώστε να την συναντήσω στο ξενοδοχείο που δούλευα μία ημέρα μετά την συνάντηση μας στο εκκλησάκι;
Η Πάρος δεν ήταν μικρό νησί. Δεν ήταν αδύνατον να συναντήσεις τα ίδια πρόσωπα δύο φορές, αλλά το ξενοδοχείο μας ήταν στην Παροικιά και εμείς είχαμε συναντηθεί στην άλλη άκρη του νησιού, στον Μώλο. Κάτι μέσα μου σκίρτησε παράξενα. Δεν θα τολμήσω να πω πως τότε ήταν έρωτας. Ούτε πως ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Αυτά δεν υπήρχαν, παρόλο που μανιωδώς προσπαθούν να μας περάσουν το αντίθετο. Ήταν απλώς μια περίεργη και απροσδόκητη σύμπτωση.
Περίεργη γιατί-όπως είπαμε-εγώ δεν πίστευα στις συμπτώσεις.
Ακόμα τουλάχιστον.
«Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»
«Έχασα την κάρτα για την πόρτα του δωματίου μου. Χίλια συγγνώμη, δεν ξέρω που μου έπεσε, μάλλον στη θάλασσα ή... την πισίνα; Δε ξέρω. Είμαι πολύ απρόσεχτη, ειλικρινά-»
«Ηρεμήστε. Θα τα βρούμε όλα.» η υπάλληλος της χαμογέλασε ευγενικά.
Στεκόμουν στην γωνία της αίθουσας, μπορούσα να διακρίνω μόνο το προφίλ της. Ήταν λεπτοκαμωμένη. Αδύνατη και χωρίς ιδιαίτερες καμπύλες. Τα μαλλιά της ήταν σκούρα καστανά, χάιδευαν την μέση της πλάτη της και βρεγμένα σχημάτιζαν μπούκλες.
«Δεν θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα, έτσι δεν είναι;»
«Πείτε μου πως σας λένε. Και τον αριθμό του δωματίου σας.»
YOU ARE READING
Falling Hearts
Romance«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
