*Ξέρω πως τα κεφάλαια μέχρι να συναντηθούν οι πρωταγωνιστές μας είναι λίγο βαρετά για εσάς, αλλά όλα τα γεγονότα συνωμοτούν για έναν λόγο. Υπομονή!
Νίκη
Χτύπησα το κουδούνι δύο φορές. Ήταν το συνθηματικό μας. Δεν ήταν πως δεν συμπαθούσα την Φανή ή τους γονείς του, αλλά κάθε φορά που άνοιγαν εκείνοι την πόρτα αισθανόμουν άβολα. Οι γονείς του Αλέξανδρου ήταν γιατροί. Η μαμά του ήταν Ρευματολόγος και ο μπαμπάς του Χειρουργός. Νευροχειρουργός για την ακρίβεια. Είχαν και οι δύο απίστευτα σοβαρό και τυπικό ύφος. Ειδικά ο πατέρας του σπανίως χαμογελούσε. Και όσο για τη Φανή, την συμπαθούσα αρκετά και ήλπιζα να με συμπαθεί και αυτή, αλλά δεν είχα πραγματικά όρεξη να δω κανέναν άλλον πέρα απο το αγόρι μου εκείνη τη στιγμή.
«Μωρό μου!» μόλις άνοιξε η πόρτα τα χέρια του βρέθηκαν απευθείας γύρω απο το κορμί μου. Υπήρχαν στιγμές που τον κοιτούσα και η ανάσα μου κοβόταν.
Πώς στάθηκα τόσο τυχερή;
«Μην ανησυχείς, είμαστε μόνοι μας.» με διαβεβαίωσε όταν είδε την ανησυχία στο πρόσωπο μου.
Λάτρευα να με αγκαλιάζει απλώς όχι όταν ήταν μπροστά και άλλοι. Ιδίως οι γονείς του. Δεν θα άντεχα το επικριτικό τους βλέμμα μετά απο όλα όσα πέρασα. Ήθελα απλώς λίγη αποδοχή. Κάποιον να με παρηγορήσει και όχι να με κρίνει, τόσο δύσκολο ήταν;
«Ευτυχώς.» παραδέχτηκα καθώς ξάπλωνα στον καναπέ.
«Νίκη μου...» ο Αλέξανδρος κάθισε δίπλα μου. Ανασήκωσε προσεχτικά το κεφάλι μου και το τοποθέτησε στα πόδια του ενώ άρχισε να με χαϊδεύει στο μάγουλο. Έκλεισα τα μάτια μου. «Θες να μου πεις τι συνέβη;» με ρώτησε γλυκά.
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Δε πήγε και τόσο καλά.» συμπέρανε εκείνος.
Του είχα μιλήσει για την μητέρα μου και το πως με αντιμετώπιζε. Δεν ήταν πάντα έτσι, αλλά η πλειοψηφία των στιγμών μας ήταν εκείνη να με κρίνει και εγώ να ζητάω συγγνώμη. Συνεχώς. Εάν αργούσα στο σχολείο ήμουν ασυνεπής. Εάν δεν έτρωγα ήμουν αχάριστη ενώ, άλλα παιδιά πεινούσαν. Ακόμα και εάν έκανα κάτι καλό εκείνη δεν θα μου έλεγε ποτέ μπράβο. Θα ήθελε να το κάνω καλύτερα.
«Ήταν απαίσιο.»
«Μην την ακούς Νίκη μου. Σε λίγες ημέρες θα το έχει ξεχάσει, είμαι σίγουρος.»
DU LIEST GERADE
Falling Hearts
Romantik«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
