[απο εδώ και έπειτα τα γεγονότα θα πάρουν πολύ γρήγορη τροπή. ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ]
Φεβρουάριος.
Άρης
«Θέλω να χωρίσουμε!»
Τα μάτια της Φαίδρας άνοιξαν διάπλατα. Ήμασταν στον κήπο του σπιτιού της. Μόλις είχαν βγει τα αποτελέσματα και του τελευταίου μαθήματος που δώσαμε και είχα αποφασίσει πως δεν πήγαινε άλλο. Μετά τα γενέθλια της Νίκης ακολούθησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων. Η Φαίδρα πήγε στο Λονδίνο με την οικογένεια της, εγώ έμεινα στην Πάτρα και η Νίκη στην Αθήνα.
Δεν υπήρχε καμία ουσιαστική εξέλιξη πέρα απο τις ατέλειωτες συζητήσεις μας με την Νίκη.
Αναλύαμε διάφορα θέματα. Ακόμα και αυτά τα οποία δεν χρειάζονταν κάποια εξήγηση.
Την ήθελα και με ήθελε. Τέλος συζήτησης.
Μου είπε πως χρειαζόταν χρόνο και της τον έδωσα. Όσο ήθελε αρκεί να απαλλαγόταν επιτέλους απο τον Αλέξανδρο. Στο μεταξύ έπρεπε κάπως να τελειώνω με την Φαίδρα.
«Τ... Τι;»
Έσκυψα το κεφάλι μου. «Ήθελα να στο πω νωρίτερα. Όμως μεσολάβησαν τα Χριστούγεννα, μετά η εξεταστική... δεν ήθελα να σε ταράξω πριν βγουν όλα τα μαθήματα.» αποκρίθηκα εγώ. Απο την αρχή ήταν λάθος αυτή η σχέση. Μία πλευρά του εαυτού μου, γνωστή και άπληστη, θεωρούσε πως έχοντας μια κοπέλα της ίδιας κοινωνικής τάξης με την Φαίδρα κάπως... κάπως ανέβαινα και εγώ.
Χαζό και εγωιστικό.
Το ήξερα πως δεν ήταν σωστή η σκέψη μου και ένιωθα άσχημα που εκμεταλλευόμουν έναν άνθρωπο που με νοιαζόταν εξ αρχής αρκετά. Είχα προσπαθήσει μία φορά να την χωρίσω πριν την εξεταστική. Μετά τη δεξίωση που θα έκαναν οι γονείς της για την επέτειο τους. Όμως καθώς έτρωγα σούσι στο μαγαζί που είχαν κλείσει, δείλιασα.
Η Φαίδρα μου πρόσφερε αυτή τη θέση. Αλλιώς δεν θα είχα την ευκαιρία καν να περάσω απο έξω. Όχι στο μαγαζί προφανώς, αλλά στη δεξίωση.
«Έξυπνο το αγόρι σου. Θα πετύχει μία ημέρα.»
Ο θείος της με είχε συμπαθήσει. Και άτομα σαν τον Βολιώτη δεν έλεγαν σκόρπιες κολακείες.
Ένιωσα σημαντικός. Μα πάνω απο όλα ένιωσα υπόχρεος στην Φαίδρα και δεν της είπα τίποτα.
ESTÁS LEYENDO
Falling Hearts
Romance«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
