Song: Be More // Stephen Sanchez
Άρης
Μόλις η Ελευθεριάδου έδωσε την άδεια να φύγουμε εξαφανιστήκαμε σε απίστευτο χρόνο απο την αίθουσα. Η Φαίδρα απο τον πλευρό της Έλντας χώθηκε στην αγκαλιά μου. Την αγκάλιασα απρόθυμα. Ανεξάρτητα απο ότι είχε συμβεί μεταξύ εμένα και της Νίκης ίσως το να συνεχίζω με την Φαίδρα ήταν λάθος.
«Με την Έλντα και τον Γιώργο θα πάμε για καφέ, θα έρθεις;» με ρώτησε.
Η παρεξήγηση μας για το σπίτι μου έμεινε στο Sinner. Κανένας απο τους δυο μας δεν είχε την διάθεση να το συνεχίσει.
«Οι άλλοι;»
Αυτό που με έκαιγε ήταν για το αν η Νίκη θα ερχόταν για καφέ. Δεκάρα δεν έδινα για τον Ιάσονα. Ήταν και αντιπαθητικός άλλωστε.
«Ήρθε το αγόρι της Νίκης απο την Θεσσαλονίκη μαζί με κάτι φίλους τους απο την Αθήνα και ο Ιάσονας που ούτως ή άλλος δεν θα ερχόταν στο μάθημα προσφέρθηκε να την πετάξει μέχρι τα ΚΤΕΛ για να τους υποδεχτεί.» εξήγησε η Έλντα.
Το αγόρι της Νίκης απο την Θεσσαλονίκη
Ένιωσα να ταράζομαι. Θα τον άφηνε να την αγγίξει, θα την φιλούσε, θα-
«Μάλιστα.»
Ένιωσα την ματιά της Φαίδρας επάνω μου. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν αυτό. «Γιατί ρωτάς;»
Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. «Έτσι.» ωστόσο απέφυγα να την κοιτάξω.
«Τέλος πάντων, θα πάμε;»
«Ναι. Ας πάμε.» μουρμούρισα
+ + + +
Νίκη
«Αυτές τις λιλά κουρτίνες, άμα τις έβλεπε η κυρία η Ελένη θα πέθαινε επί τόπου!» σχολίασε η Λίζα πιάνοντας το ύφασμα στα χέρια της. «Πάντως πολύ μ' αρέσουν. Μπράβο φιλενάδα!»
Αυτές οι κουρτίνες ήταν το πρώτο πράγμα που αγόρασα για αυτό το σπίτι. Ήξερα πως η μητέρα μου δεν θα τις ενέκρινε ποτέ γιατί ήταν οπαδός των ανοιχτών και πιο σικάτων χρωμάτων όπως το λευκό, το μπεζ, βαριά-βαριά το ανοιχτό γαλάζιο. Η αίσθηση πως έκανα κάτι για εμένα και μάλιστα χωρίς να το μάθει η μητέρα μου με παρακίνησε να τις αγοράσω παρά τους δισταγμούς μου.
«Λίζα, ο Γιάννης μου έστειλε να σου πω να του απαντήσεις.» πετάχτηκε ο Αλέξανδρος.
Κοίταξα ανήσυχα την φίλη μου. «Λίζα...» ο τόνος της φωνής μου ήταν προειδοποιητικός. Μας είχε υποσχεθεί πως θα προσπαθήσει να κρατήσει τις αποστάσεις της.
KAMU SEDANG MEMBACA
Falling Hearts
Romansa«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
