Νίκη
Αλέξανδρε, πρέπει να μιλήσουμε. Ο λόγος που ήμουν περίεργη όλη την εβδομάδα ήταν-
Τι ήταν;
Ο Άρης;
Όχι, το πρόβλημα ξεκίνησε νωρίτερα.
Αλέξανδρε, σε αγαπάω πολύ. Αλλά δεν νιώθω τόσο δυνατή έλξη πλέον. Η αλήθεια είναι πως ήμουν περίεργη μετά την επίσκεψη σου στην Πάτρα γιατί-
Και αυτό βλακεία θα κατέληγε. Το να χωρίσω τον Αλέξανδρο ήταν απο τα δυσκολότερα πράγματα που είχα να κάνω στη ζωή μου. Και το πρόβλημα ήταν πως μία πτυχή του εαυτού μου δεν ήθελε να τον χωρίσει. Στον Άρη μπορεί να φαινόταν περίεργο, ίσως και σε όποιον άλλον τολμούσα να το μοιραστώ, αλλά ήταν η αλήθεια. Εξακολουθούσα να τον αγαπάω. Απλώς...
Υπήρχε ένα μεγάλο «αλλά» που στεκόταν σαν κόμπος στο στομάχι μου και έκανε την καρδιά μου να σφίγγεται κάθε φορά που έβλεπα κλήση στο τηλέφωνο μου ή μήνυμα του Αλέξανδρου. Κάτι είχε αλλάξει για εμένα και δεν ήξερα αν ήταν απο το καλοκαίρι ή πιο πρόσφατο. Δεν ήταν και όλα διαφορετικά. Ο Αλέξανδρος δεν με έκρινε ποτέ. Ένιωθα ασφάλεια, αποδοχή, ένιωθα πως η αγκαλιά του ήταν το πιο ζεστό μέρος. Όμως υπήρχε αυτή η φωτιά, αυτή η έξαψη που μου προκαλούσε ο Άρης. Πήγαινε χέρι-χέρι με τον εκνευρισμό μου.
Ένιωθα ζωντανή δίπλα του. Και ήμουν πρόθυμη να τα αφήσω όλα για αυτό το συναίσθημα.
«Είσαι καλά;» ο Ιάσονας άγγιξε το μπράτσο μου. Περιμέναμε ταξί. Τα παιδιά θα γύριζαν στο airbnb τους και θεώρησα σωστό να περιμένω μαζί τους.
Έγνεψα καταφατικά. Πρόσεξα πως ο Άρης μας κοιτούσε μόλις λίγα μέτρα μακριά μας.
«Είσαι σίγουρη για αυτό;»
«Γιατί;»
«Γιατί είσαι πολύ νευρική. Συμβαίνει κάτι;»
«Σαν τι να συμβαίνει δηλαδή;» απέφυγα να τον κοιτάξω. Ο Ιάσονας ήταν ότι πιο κοντινό σε φίλο αυτή τη περίοδο. Τίποτα δεν άλλαξε μεταξύ εμένα, της Λίζας και της Μελίνας, αλλά δεν μπορούσα να τους μιλήσω. Ήταν λες και υπήρχε η ζωή πριν φύγω για Πάτρα και η ζωή μετά.
Ο Ιάσονας έσκυψε για να τον ακούσω. «Σε κοιτάζει.»
Κράτησα μια ανάσα. «Π-Ποιος;»
Ήξερα πολύ καλά ποιος.
«Να ξέρεις πως δεν θα πω τίποτα. Απλώς πρόσεχε, δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη.» ψιθύρισε ο Ιάσονας. «Δε ξέρω Νίκη, είναι περίεργος τύπος. Λέει πως θέλει την Φαίδρα, αλλά... δε ξέρω μου φαίνεται απίθανό να την θέλει. Και παράλληλα σου την πέφτει...» δεν μου την έπεφτε μόνο, αλλά δεν υπήρχε λόγος να αναφερθώ σε λεπτομέρειες «... είναι περίεργο. Πρόσεχε.»
ESTÁS LEYENDO
Falling Hearts
Romance«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
