Νίκη
Η Φαίδρα είχε ισχυριστεί πως δεν υπήρχε πιο όμορφο αγόρι απο ότι ο Άρης της. Ναι, πλέον ήταν της γιατί κάθε φορά που μιλούσε για αυτόν, το όνομα του συνοδευόταν απο ένα μου. Είχα βαρεθεί να ακούω για τον «Άρης της». Αν κάτι ζήλευα απο την Φαίδρα ήταν η επιμονή με την οποία διεκδικούσε ότι την ενδιέφερε πραγματικά. Είτε αυτό ήταν ένα αγόρι, είτε κάτι άλλο. Δεν άφηνε τα πράγματα στην τύχη τους και σίγουρα δεν θα άφηνε τον Άρη να την αγνοήσει άλλο.
Έχει τόσο άδικο, σκέφτηκα μόλις άνοιξα την πόρτα και είδα τον Αλέξανδρο μπροστά μου. Ο Αλέξανδρος ήταν το πιο όμορφο αγόρι που είχα αντικρίσει ποτέ μου. Είχε αφήσει τα γένια του να μακρύνουν. Τόσο όσο. Έμοιαζε ατημέλητος, αλλά όχι απεριποίητος και ήταν πραγματικά σέξι καθώς άφηνε τον σάκο του στο πάτωμα και με σήκωνε στην αγκαλιά του.
«Ήρθες!» έχωσα το κεφάλι μου στον λαιμό του. Εισέπνευσα το άρωμα του, ένιωσα και πάλι πως ήμουν στην Αθήνα. Στο σπίτι μου και όχι στην Πάτρα την οποία ακόμα δεν είχα συνηθίσει.
«Στο είπα πως θα ερχόμουν.» τα χέρια του ταξίδεψαν απο την πλάτη μου στους γοφούς μου και σταμάτησαν στα οπίσθια μου. «Μου έλειψες.»
Δάγκωσα τα χείλη μου. Κατέβασα το βλέμμα μου όπως κάθε άλλη φορά που με κοιτούσε με αυτό το ύφος. Σαν να υπάρχω μόνο εγώ στο δωμάτιο. «Και εμένα Αλέξανδρε.» ο τόνος της φωνής μου είχε νοσταλγία, πόθο και παράπονο. Δεν ήξερα τι κάνει στην Θεσσαλονίκη. Αν του έλειπα με τον ίδιο τρόπο που έλειπε αυτός σε εμένα ή αν είχε γνωρίσει κάποια άλλη. Δεν πίστευα πως με απατούσε, όμως αναρωτιόμουν αν το ενδιαφέρον μου για εμένα είχε ξεθωριάσει.
«Σου έφερα κάτι.» μου είπε και έσκυψε για να ανοίξει τον σάκο του. Απο μέσα έβγαλε μια πλαστική σακούλα. Ο Αλέξανδρος μου είχε φέρει τρίγωνα πανοράματος. Ακριβώς όπως του ζήτησα.
«ΟΧΙ!»
«Κι όμως!»
«Για αυτό ήρθες με το ΚΤΕΛ;»
«Και για αυτό.» απάντησε και παρότι κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, πρόλαβα να παρατηρήσω το συνοφρύωμα στο μέτωπο του. Κάτι συνέβαινε. «Δεν είναι φρέσκα, αλλά νομίζω αξίζουν ακόμα και έτσι. Πάω στο μπάνιο και έρχομαι.»
«Αλέξανδρε;»
«Κορίτσι μου;» χαμογέλασε λες και πριν δεν είχε συμβεί τίποτα.
«Τι μου κρύβεις;»
«Δεν θα σπαταλήσουμε τις ώρες μαζί με μαλακίες, Νίκη.» φίλησε πεταχτά τα χείλη μου και προχώρησε προς το μπάνιο. Απέφυγε να μου απαντήσει και αυτό ήταν ακόμα πιο ανησυχητικό.
YOU ARE READING
Falling Hearts
Romance«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
