17. Τέλος εποχής

691 70 46
                                    

Παρόν, Αθήνα

Νίκη 

<<Πρέπει να μιλήσουμε>> 

«Καλημέρα.»

Ο Σταύρος αφήνει την κούπα του στο τραπεζάκι της κουζίνας. Φοράει τα ρούχα απο χθες, τα καστανά μαλλιά του πέφτουν μπερδεμένα στους ώμους του και μοιάζει λες και το κεφάλι του πονάει αφόρητα. Παρόλα αυτά χαμογελάει.

<<Πώς βρήκες το τηλέφωνο μου;>>

«Πώς είσαι;» με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου. Ένας Θεός ξέρει πως κρατιέμαι να μην χάσω την ψυχραιμία μου. Δεν ξέρω καν πως βρήκε τον αριθμό μου. Όχι πως θα του ήταν δύσκολο, όμως ειλικρινά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. 

Δεν είχα κοιμηθεί ούτε δευτερόλεπτο. 

Ο Σταύρος με πλησιάζει. Με ένα βήμα με τραβάει στην αγκαλιά του. «Συγγνώμη για χθες.» τα χείλη του αγγίζουν το κεφάλι μου. «Δεν θα ξανα πιω τόσο όσο είμαστε μαζί. Το υπόσχομαι!»

<<Θα σου στείλω μια διεύθυνση. Στις δέκα να είσαι εκεί.>> 

Ο ΓΕΛΟΙΟΣ

Νομίζει πως θα κάνω αυτό που θέλει. Νομίζει. 

«Σταύρο...» τον σπρώχνω μαλακά καθώς χώνω το κινητό στην τσέπη της φόρμας μου.

Μόνο για λίγα δευτερόλεπτα βέβαια γιατί μετά το ξανα βγάζω. Δεν είμαι και τόσο δυνατή τελικά. 

«Τι έγινε;»

«Δεν έχω κοιμηθεί όλο το βράδυ. Θα πάω να ξαπλώσω για λίγο.»

<<Νίκη, απάντα μου.>>

«Είσαι καλά; Μήπως... μήπως χθες στο σκάφος-»

«Όχι, όχι είμαι μια χαρά. Απλώς δεν κοιμήθηκα και είμαι κομμάτια.»

<<Θα σε πάρω τηλέφωνο εάν δεν απαντήσεις στα επόμενα λεπτά.>>

Αλίμονο!

Ο Σταύρος με κοιτάζει ανήσυχος. Πάντα ήταν τόσο προστατευτικός μαζί μου και ήταν ίσως ο πρωταρχικός λόγος που ένιωσα τόσο σύντομα ασφάλεια μαζί του. Ο Σταύρος δεν αποτέλεσε ποτέ εμπόδιο για τίποτα στη ζωή μου. Έγινε ο άνθρωπος μου, η ρουτίνα μου και το μέρος στο οποίο τρέχω κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι. 

«Πήγαινε ξάπλωσε, θα σου φτιάξω φαγητό για μετά.»

<<Μην τολμήσεις να με ξανα ενοχλήσεις. Αν θες να μιλήσουμε για το διαζύγιο ας με πάρει ο δικηγόρος σου.>>

Falling HeartsOù les histoires vivent. Découvrez maintenant