Τρία χρόνια μετά
27 Αυγούστου, Αθήνα.
«Ρένα!» η φωνή της Στέλλας αποσπά την προσοχή μου. Πλησιάζει την ξανθιά γυναίκα. Την τραβάει στην αγκαλιά της και στη συνέχεια έρχονται προς το μέρος μας με εκείνον να ακολουθεί πιστά απο πίσω. Είναι σιωπηλός. Όλα του τα χαρακτηριστικά έχουν σκληρύνει καθώς με κοιτάζει πίσω απο τις δύο γυναίκες.
«Νίκη μου, είσαι καλά;» αναρωτιέται ο Σταύρος κοιτώντας με ανήσυχα.
Ξεροκαταπίνω.
«Μήπως ζαλίζεσαι; Θες να σου φέρω λίγο νερό;»
Του χαμογελάω γλυκά. «Μωρό μου, μην ανησυχείς όλα εντάξει!»
Όχι, τίποτα δεν είναι εντάξει!
«Σίγουρα; Πάντως να ξέρεις δεν έχω πρόβλημα να φύγουμε. Η Στέλλα δε θα παρεξηγηθεί αν λείψουμε.» προσφέρεται εκείνος και όσο και αν μέσα μου θέλω να φύγω έστω και κολυμπώντας απο αυτό το σκάφος, η εγωίστρια Νίκη δεν με αφήνει να κάνω ρούπι. Δεν μπορώ να προδοθώ, ο Σταύρος δεν ξέρει τίποτα. Εκτός αυτού αν φύγω θα δείξω αδυναμία και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία περίπτωση. Έχω πάψει να είμαι αδύναμη, ιδίως εξαιτίας αυτού του συγκεκριμένου άντρα.
«Σταύρο μου...» άγγιξα τρυφερά το στέρνο του. «Ήρθαμε για να περάσουμε καλά. Είναι τα γενέθλια της αδερφής σου, δεν είναι κρίμα να της το χαλάσουμε;» απαντώ εγώ.
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά σε εκείνον.
Δεν έχει σταματήσει να με κοιτάζει απο την στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν.
Τι διάολο κάνει εδώ;
Ο Σταύρος με αναγκάζει να τον κοιτάξω. «Έχεις ασπρίσει ολόκληρη. Είναι φανερό πως κάτι δεν πάει καλά καρδιά μου. Πάμε να φύγουμε για να είμαι και εγώ πιο ήσυχος. Άλλωστε εγώ φταίω. Μου είχες πει ότι η θάλασσα σου προκαλεί ναυτία και δεν έπρεπε να επιμείνω για το πάρτι στο σκάφος.» ξεφυσάει ακουμπώντας τα χείλη του στο μέτωπο μου. Τα χέρια του τρέμουν γύρω απο το κορμί μου. Ο Σταύρος έχει ήδη πιει αρκετά. Δεν έχει μεθύσει, αλλά τα βήματα του είναι ασταθή και το κορμί του ελαφρώς τρέμει.
Χαμηλώνω ένοχα το βλέμμα μου.
Δεν ξέρει πως δεν έχουμε πάρει ακόμα διαζύγιο. Του είχα πει στις αρχές πως ήμουν παντρεμένη, μα θεωρεί πως όλα ήταν μία νεανική τρέλα που τελείωσε. Δεν του έχω πει ψέματα, εντάξει δεν του έχω αναφέρει πως έχω ένα διαζύγιο να εκκρεμεί, αλλά δεν μετράει αυτό για ψέμα. Μετράει; Θα το χαρακτήριζα περισσότερο σαν... σαν απόκρυψη της αλήθειας.
BINABASA MO ANG
Falling Hearts
Romance«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
