TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Lumipas ang isang linggo na pinili kong huwag nang magpunta sa likod ng building. Hindi na rin muna ako sumasama kay Jonas na pumunta ng canteen dahil masarap naman 'yong kamoteng baon ko. Mas pinipili ko na lang kumain mag-isa kahit sa pagpasok sa school.
"Hoy, Jude! Sumabay ka na sa 'kin sa trycicle!" sigaw ni Jonas nang makita niya akong lumabas ng bahay.
"Hindi na. Gusto kong maglakad ngayon," matabang kong sagot.
"Gano'n ba? Gusto mo samahan kita?" tanong pa niya tsaka bumaba sa trycicle ng tatay niya.
"Mas gusto kong mapag-isa," saad ko.
Hinawakan niya ang balikat ko at tiningnan ang mukha ko. "May nangyari ba?"
Umiling ako.
"Parang napapansin kong matamlay ka nga nitong mga nakaraang araw. Heartbroken ka ba? Nag-away ba kayo ni Niana? Pareho kayong palaging nakabusangot ang mukha, eh, kapag nakikita ko."
Kumunot ang noo ko habang nakatitig lang ako sa kaniya. Si Niana?
"Oh siya, sige. Hindi na kita pipilitin. Hintayin na lang kita sa school. Baka kailangan mo nga ng oras para makapag-isip."
Muli niya akong tinapik sa balikat at
Nilubayan niya na nga ako bago sumakay sa trycicle para pumasok sa school. Akmang maglalakad na ako nang makita ko si Rusty sakay ng kaniyang motor papunta sa bahay ni Stephanie.
Huminga ako nang malalim tsaka naglakad na lamang palayo sa kanila. Ano bang laban ko sa lalaking 'yon? Kaya niyang ihatid sundo si Stephanie. Kaya niyang ibigay ang lahat ng naisin nito...ang magandang kinabukasan. Samantalang ako, mukhang nakakalimot dahil nadadala ng malakas na pagmamahal na siyang nararamdaman ko.
Hindi ko na namalayan na nakarating na ako sa school. Akala siguro ng ibang nakakasalubong ko ay malalim ang iniisip ko, ang totoo'y wala akong naiisip habang naglalakad ako. Parang blangko lang.
Nakalipad ang utak at walang iniisip. Gusto kong mag-isip pero walang pumapasok sa utak ko ngayon.
Napahinto ako sa paglakad nang makita ko si Niana na siyang makakasalubong ko. Mukhang papasok na rin siya sa gate ng school. Katulad ng utak ko, blangko rin ang mga tingin niya. Galit ba siya sa akin?
Naalala ko tuloy muli ang huling pag-uusap namin. Kung dati ay iniinis niya ako at pinagti-trip-an, tila ba hindi ako masanay-sanay na ganito ang pakikitungo niya sa akin.
Iniwas niya ang tingin niya sa akin bago nagpatuloy sa paglakad pero akmang papasok na siya ng gate nang tawagin ko ang pangalan niya. Hindi ko rin alam kung saan nanggaling iyon. Kusang lumabas sa bibig ko.
Nilingon niya ako. Nakakunot ang noo niya na para bang naiinip sa kahihintay ng sasabihin ko.
