TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Mahigit sampung oras ang itinagal ng byahe namin papunta sa Romblon. Patunay na napakalayo ng lugar na 'to sa probinsya namin.
Hindi ko inaasahang umaga na kami makakarating at sisimulan na agad namin ang trabaho. Simbahan daw ang project at palpak ang unang gawa ng mga trabahador doon sa isang pundasyon kung kaya't ipinadala si itay rito upang tulungan at ayusin ang naging problema. Hindi raw nagkaintindihan ang architect at ang engineer.
"Marami tayong aayusin at reremedyuhan. Sa tingin ko ay kaya naman natin ito basta magtutulungan tayo," sambit ni itay. Nakikinig ang mga tauhan niya kasama na rin ako na siyang nag-aaral palang ng kanilang trabaho. Hindi naman mabigat ang ibinigay nilang gawain sa akin dahil sa mga lumipas na araw paghahalo lang ng semento ang ibinigay nilang gawain. Hindi ko na namalayan na tumatakbo na ang oras na dati'y mabagal, bumibilis nang napapalitan.
Hindi ko maiwasang humanga kay itay dahil kahit ang mga engineer ay nakikinig sa kaniya. Matagal na kasi siya sa construction at kahit hindi siya nakapagtapos ng kolehiyo, malaki ang respeto sa kaniya ng mga engineer. Kaya siguro ipinadala si itay dito sa Romblon.
Pumunta na ako sa lugar kung saan ako in-assign ni itay. Pinatutulong niya ako sa steelworks.
Laking gulat ko nang matanaw ko si Rasty sa hindi kalayuan. Mukhang papunta siya rito at balak sirain ang araw ko. Anong ginagawa niya rito?
Nakangisi siya na para bang may masamang pinaplano. Inalis ko na lamang ang atensyon ko sa kaniya at nakinig sa sinasabi ng aking ama pero malakas yata ang apog niya't nilapitan niya ako nang tuluyan. Si itay naman ay nagfocus na sa trabaho niya.
"Hoy Jude!" bati sa akin ni Rasty. Napansin ng ibang mga kasama ko na mukhang may balak sa akin ang anak ng may ari ng construction project na ito kung kaya't isa-isa silang umalis. Hindi ko na lamang pinansin si Rasty at ipinagpatuloy na lamang ang ginagawa ko. Hindi ko gustong patulan ang katulad niya dahil baka hindi lang ako ang mawalan ng trabaho kung hindi pati na rin si itay.
Naramdaman ko ang pag-akbay niya sa akin. "Hindi mo man lang ba ako babatiin?" tanong niya na akala mo'y isang matalik kong kaibigan kung makapag-request. Kung hindi lang ako nagtatrabaho sa ilalim niya, kung pantay lang kami ng estado sa buhay baka hindi na ako nakapagpigil.
"Bakit ka ba narito?" tanong ko na pinipiling huwag mainis sa presensya niya.
"Well, I just want to check kung nag-uusap pa kayo ng fiancé ko."
Kumunot ang noo ko at napalingon sa kaniya.
"Alam mo na, baka sumasalisi ka pa. Mabuti na 'yong sigurado," dagdag pa niya.
"Wala akong telepono kaya wala kang dapat ipag-alala at kinamumuhian niya ako kaya hindi mo na kailangang pumunta rito," matigas kong sambit.
Ngumisi siya tsaka inilapit ang tainga ko sa bibig niya. Para niya akong sinasakal gabi ang bisig niya. "Mabuti dahil kahit magtrabaho ka rito, makaipon, hindi mo pa rin maa-afford makipagkumpitensya sa akin. Akin si Stephanie at ikaw, maghanap ka na lang ng iyo. 'Yong tanggap ang kahirapan mo."
