TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Ilang araw na ang lumipas at nakalabas na ako sa hospital. Binisita din ako ni Jonas doon pero si Niana, ni anino niya ay hindi ko nakita.
"Anak, huwag mo nang kilusin 'yan. Ako nang mag-iigib," sambit ni inay nang makita niya akong kinukuha ang mga timba. Pilit niyang kinukuha iyon sa akin pero hindi ko binitiwan.
"Ako na ho. Maayos na naman po ang lagay ko. Malakas na ako nay."
Napabuntong-hininga siya at napatitig sa akin. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala at nakikita ko iyon dahil sa nangingilid niyang mga luha.
"Sigurado ka?"
Muli akong tumango at ngumiti. Hindi ko naman gustong makita si inay na nahihirapan dahil sa akin. Halos ilang gabi na nga siyang hindi nakatulog dahil sa nangyari. Mabuti na lang at naroon sj Stephanie para alalayan si inay. Si itay naman ay binigyan ako ng oras para makapagpahinga bago niya ako isama sa trabaho.
Oo nga pala, muntikan nang mawala sa isip ko ang usapan. Hihinto na nga pala ako sa pag-aaral at sasama sa kaniya.
Naglakad na ako papalabas ng bahay bago pumunta sa poso at mag-igib. Dala ko ang dalawang timba. Mabuti na lang at walang mga nakapila ngayong hapon.
"Jude!"
Napalingon ako nang makita ko si Stephanie. Nakapangbahay lang siyang damit pero nangingibabaw pa rin ang ganda niya.
"Tulungan na kita!" Lumapit siya sa akin at hinawakan ang hawakan ng poso. Saglit pang nagdampi ang mga kamay namin na naging dahilan ng pagkatuliro ko.
Pagkatapos ng nangyari sa akin, mas lalo kaming naging malapit sa isa't isa. Hindi ko minsan naisip na mangyayari ito. Parang kailan lang tanging pagtanaw lang sa kaniya ang nagagawa ko. Ngayon, natititigan ko na siya nang malapitan.
"Kumusta na ang pakiramdam mo?" tanong niya. Nabalik ako sa reyalidad at napansin kong puno na ang isang timbang inipunan niya ng tubig.
"A-ayos naman. Salamat nga pala sa pagbantay mo sa akin."
"Wala 'yon. Iyon lang naman ang magagawa ko kapalit ng pakikinig mo sa maraming kwento ko sa buhay."
Bumalik sa alaala ko ang mga pinagsaluhan naming pag-uusap. Pati na rin ang tagpong nakita kami ni Rasty na siyang naging dahilan kung bakit nila ako pinagdiskitahan. Lalo na ang kwento niyang sarili pala niya ang tinutukoy.
Hindi siya tunay na anak ni Aling Kristina at Mang Berting.
Napansin kong napuno nang muli ni Stephanie ang timba kung kaya't binuhat ko na iyon bago nagpasalamat.
"Jude, wait!" Naglakad siya papunta sa harap ko. "Iyong tanong ko sa 'yo last time...hindi mo pa ba sasagutin?"
Napabuntong-hininga ako. Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ang alok niya lalo na ngayong aalis ako at iiwan ko rin siya. Ngayon ko napapatunayan na totoong pagmamahal lang ang meron ako para sa kaniya. Wala akong pera o kahit na anong yaman sa mundo para panindigan at patunayan ang pag-ibig ko.
