TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Ayos ka lang, Jude? Bakit parang ang tahimik mo?" tanong ni Stephanie sa akin. Naglalakad na kami ngayon pauwi galing sa bayan. At matapos ko silang makita ni Rasty ay bumagsak na sa lupa ang mood ko. Hindi ko naman gustong mag-isip ng kung ano pero anong ibig sabihin ng nakita ko kanina?
"H-ha? O-oo. Bilisan na natin, baka abutan na tayo ng dilim," sagot ko na lamang. Ayoko rin namang masira ang araw namin kung kaya't mabuti na sigurong hindi ko ungkatin. Kahit na parang may laban sa loob ko.
"Jude!" rinig kong sigaw niya at doon ko napansin na kanina pa pala siya tumigil sa paglakad habang ako'y patuloy pa rin. "Anong problema?" dagdag pa niya habang nasa malayo. "Ayos ka lang ba talaga?"
Naglakad siya papalapit sa akin at kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala. Hindi ganoon ang tingin na ibinigay niya kay Rasty. Walang inis. Walang poot. Bakit ganoon? Akala ko ba hindi niya na gusto ang lalaking iyon at ako na ang gusto niya?
Gusto kong maintindihan pero hindi ko mapigilan ang makaramdam ng selos. At pakiramdam ko kahit kami na ay wala akong karapatang magreklamo.
Sino ba naman ako para umapela?
Napabuntong-hininga ako bago siya sagutin. "Ayos lang ako."
"Hindi ka okay, Jude. Anong nagawa ko? Mula noong bumalik ka kanina ay parang nawalan ka na ng gana. Ni hindi ka na rin tumitingin sa akin nang matagal."
Muli ay umiling ako at tipid na ngumiti. "Halika na. Baka hinahanap ka na nila Mang Berting at Aling Kristina."
Hinawakan ko ang kamay niya bago siya sinabayan sa paglakad. Bitbit ko rin ang basket na puno ng kaniyang mga pinamili.
***
Ilang araw ang lumipas at hindi mawala sa isip ko ang nakita ko. Sana pala hindi ko na pinigilan ang sarili kong magtanong. Sana ay nakakatulog ako nang maayos.
"Jude, anak. Bakit hindi ka lumalabas? Hindi mo ba susulitin ang mga huling araw mo rito?" tanong ni inay sa likod ng pinto ng kwarto ko.
Isa pa iyon. Nalaman kong may kalayuan ang lugar kung saan kami magtatrabaho. At isang linggo na lang ay aalis na kami papunta sa Romblon.
Napabuntong-hininga ako. Magtatrabaho ako sa kompanya nila Rasty. Mas lalong hindi ko kayang itanong ang nakita ko dahil ayokong maapektuhan ang trabaho ni itay. Iyon na lamang ang pag-asa namin dito sa bahay.
Minsan parang gusto kong tumakas pero wala naman akong magawa. Hindi ako pwedeng magbulakbol dahil may umaasa sa akin.
"Jude?"
Nakatingin lamang ako sa kisame habang malalim ang iniisip.
"Narito si Stephanie sa labas. Gusto ka raw makausap."
Agad akong napabangon nang marinig ko 'yon kay inay. Tila ba nawala sa isip ko ang lahat at binuksan ko ang pinto. Sumalubong sa akin ang gulat na mukha ni inay habang ako'y sumisilip-silip sa kaniyang likuran.
