TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko nang makarinig ako ng palahaw na iyak. Sumalubong sa akin ang isang mukha ng babaeng umiiyak. Minumukhaan ko kung sino siya pero hindi ko maimulat nang maayos ang mga mata ko dahil mukhang napuruhan din ang gilid ng mata ko.
"Jude! Jude! Gising ka na!"
Pumintig ang puso ko nang marinig ko ang boses niya pero hindi iyon boses ni Stephanie. Sigurado ako. Iba ang boses ng taong gusto ko pero sino siya?
"Ano bang nangyari? Bakit ka binugbog ng grupo ni Rasty? Kung hindi pa kita hinanap, hindi kita makikita!"
Inalalayan niya akong umupo at doon ko nasilayan ang mukha niya. Si Niana. Nasa harap ko. P-paano? P-paano niya nalaman kung nasaan ako? Bakit siya narito?
Hinawakan niya ang mukha ko at ramdam ko ang panginginig ng kamay niya. Maging ang mga luha niya'y walang tigil sa pagpatak. Bakit mas nakakaramdam ako ng awa sa kaniya kumpara sa kalagayan ko?
"Bakit ka umiiyak?" buong-lakas kong tanong sa kaniya kahit pakiramdam ko ay mawawalan na ako ng malay sa sobrang panghihina pero tila ba dahil sa pagkakahawak niya sa kamay ko, nagkakaroon ako ng lakas. Anong nangyayari sa akin?
"Paanong hindi, Jude? Sinong hindi iiyak sa kalagayan mo? Kanina pa ako tumawag ng ambulansya pero walang rumeresponde!"
Natawa ako sa sinabi niya.
"Tapos tatawanan mo lang ako? Anong nakakatawa, Jude? Takot na takot na nga ako, eh. Nagagawa mo pang tumawa? Paano kung may mangyari sa 'yong masama? I mean, eto na nga, masama na 'to. Pero, what if may mas masama pa?" bakas sa tono niya ang pagkabalisa.
"Huwag kang mag-alala, hindi ako mamamatay."
Pinilit kong tumayo. "T-teka! Saan ka pupunta? Jude naman!" Ramdam ko ang kamay niyang umaalalay sa akin.
"Uuwi."
"Uuwi? Nang ganiyan ang kalagayan mo? Hindi! Dadalhin kita sa hospital! Hindi mo ba nakikita ang itsura mo? Para kang—para kang tanga!"
Natawa ako sa sinambit niya. "Wala naman akong pambayad sa hospital kaya samahan mo na lang ako kina Jonas. Tulungan mo na lang akong makapunta sa kanila tutal mukhang hindi mo rin naman ako hahayaang mag-isa. Hindi ba?"
"Tsk. Malamang! Paano kita iiwan? Baka mamaya mawalan ka ng malay! Sandali! Tatawagan ko si Jonas!"
"May number ka ng kaibigan ko?" tanong ko.
"Meron! Pero huwag mo nang itanong kung bakit!"
"Bakit?"
Nakita kong umirap siya. "Kinukulit ko siya tungkol sa 'yo. Happy?"
Natawa ako at pinagmasdan na lamang siya habang kausap ang kaibigan ko sa telepono. Ramdam ko ang pagbigat ng talukap ng mata ko. Kumikirot na rin ang mga pasa at sugat ko sa katawan. Hindi ko alam kung tama bang umuwi ako at makita ni inay ang kalagayan ko. Siguradong mag-aalala siya kapag nakita niya akong ganito. Akmang papikit na ako nang tapikin ako ni Niana.
