TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Nagising ako sa hindi magandang balita. Isinugod daw sa hospital si Stephanie. Halos madurog ang puso ko dahil ang mga mukha nila inay ay parang hindi ako binibigyan ng pag-asa. Wala akong pagpipilian.
Agad akong lumabas upang hiramin ang motor ni Jonas. Wala na akong nagawa kung hindi ang pumayag sa kagustuhan ni Niana pati na rin sa gustong mangyari ni Aling Kristina na pasayahin ang kaniyang anak. Hindi ko alam kung paano dahil ang alam ko lang kung paano pasayahin ay si Niana. Paulit-ulit siyang pumapasok sa isipan ko kahit na ngayon ay sa iba ako pupunta.
Sandali akong nakaramdam ng bigat sa loob dahil nagdalawang-isip pa ako kagabi tungkol sa pabor na hinihingi sa akin ng mga magulang ni Stephanie. Kung pansamantala ko siyang sasamahan, masisiguro ba naming gagaling siya? Dahil hindi ko rin naman gustong may mangyaring masama sa kaniya ngunit hindi ko lang maiwasang mas mag-alala sa nobya ko. Hindi ko gustong makaramdam siya ng paninibugho.
"Mag-ingat ka, anak!" pahabol na sigaw ni inay sa akin. Minaneobra ko na ang sasakyan tsaka 'ko mabilis na pinatakbo papunta sa hospital kung nasaan si Stephanie.
Ang sabi nila, nagkaroon ito ng malay kaninang umaga ngunit sobra raw ang paninikip ng dibdib nito at nauubusan ng hininga kung kaya't agad siyang isinugod sa hospital. At doon ko nalamang kailangan niya nang maisailalim sa operasyon dahil kung hindi, hindi na magtatagal ang buhay niya.
Pinagmasdan ko lang ang mukha niya na ngayo'y patuloy na natutulog. Wala ang kaniyang mga magulang at iniwan muna ako sa kwarto habang binabantayan si Stephanie dahil kakausapin daw nila ang doktor.
Napabuntong-hininga ako.
Napakamakasarili ko ba dahil nakahanap ako ng iba at siya'y naiwan ditong mag-isa na namamatay sa kalungkutan?
"Bakit mo ako hinintay? Bakit mo pinalamon ang sarili mo sa lungkot ng mundo?" tanong ko sa kaniya kahit alam kong hindi naman niya ako naririnig. Naalala ko ang mga panahon noong bata pa kami, ang pagkakataong akala ko sa kaniya umiikot ang mundo ko. Gustong-gusto ko siya noon. Matagal na taon bago nawala at napalitan ng bago. Gusto kong humingi ng paumanhin dahil hinintay niya ako nang kay tagal pero hindi ko na mapipilit pa ang sarili ko. Iba na ang mahal ko ngayon. Iba na ang gusto kong makasama.
Hinawakan ko ang kamay niya at sa pagkakataong iyon tumulo ang luha ko. "Pakiusap, gumaling ka na. Pakiusap, maging masaya ka na kahit wala ako, Stephanie. Gusto ko nang bumalik kay Niana."
Nakita kong may tumulong luha mula sa mata niya at dahil doon nasiguro kong naririnig niya ang mga sinasabi ko.
"Minahal kita noon at malaki ang naging pagsisisi ko noong pinili kong iwan ka. Hindi ko kasi gustong masira ang pangalan mo. Hindi ko gustong masira ang pamilya mo kaya pumayag ako kay Rasty sa kagustuhan niyang hiwalayan ka. Hindi ko rin naman kayang pangatawanan ang relasyon natin."
Napakagat ako sa labi. "Alam kong napakagago ko dahil iniwan kita pero nakatakda na 'yong pag-alis ko at pagtigil ko sa pag-aaral. Mas mahalaga ang pamilya ko para sa akin. Muntikan ko na rin silang makalimutan dahil sa pagkagusto ko sa 'yo. Napakagago ko."
