TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at napansing nasa waiting shed pa ako. Nakatulog yata ako, ah. Kinusot-kusot ko ang mata ko at napansing nag-iisa ako. Sandaling napakunot ang noo habang inaalala ang nangyari. Hinawakan ko ang labi ko. Panaginip lang pala.
Nakauwi na kaya si Stephanie? Teka, kasama ko ba talaga siya? Baka nagha-hallucinate lang ako?
Hinipo ko ang leeg ko at doon ko napagtantong mainit ako. Nilalagnat.
Nagdesisyon na akong maglakad at umuwi sa bahay. Nadaanan ko pa ang bahay ni Jonas at naroon siya sa harapan nila habang hinihintay ako. Sinigawan niya pa ako na kanina pa nila ako hinahanap.
Napakamot na lang ako sa ulo ko tsaka nagpaalam sa kaniya para dumeretso na sa bahay. Inusisa pa ako ng aking ina kung bakit basang-basa ako ngunit nang mapagtanto niyang wala akong dalang payong ay inabutan niya na lang ako ng tuwalya upang maligo na.
Ilang sandali pagkatapos kumain ay naisipan ko munang lumabas para bumili ng gamot sa sumasama kong pakiramdam. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari kanina. Ang sandaling pagkakataong nakasama ko si Stephanie. Pakiramdam ko, hindi ako makakatulog nito. Lalo pa tungkol doon sa panaginip ko na dumampi ang mga labi niya sa mga labi ko.
"Bakit mo ako iniwan?"
Natigilan ako nang marinig ko ang boses ng isang babae. Hinanap ko kung saan nanggagaling dahil pamilyar ito.
"Hindi ko alam na nasa school ka pa."
"Hindi mo alam? Nagpapatawa ka ba?"
Napaatras ako nang makita ko kung sino ang nagtatalo sa likod ng bahay namin. Si Stephanie at ang nobyo niyang si Rasty.
"Bakit ka ba nagagalit, Stephanie? Hindi ba dapat ako pa nga ang magalit sa 'yo kasi mayroon kang kasamang iba? At hindi ko pa malalaman kung hindi pa sabihin ng mga tropa ko!"
Napakunot ang noo ko nang sigawan niya si Stephanie. Ang tinutukoy niya ba ay ako?
"So, ako pa ngayon ang may kasalanan? Ako pa ang problema? Sinadya mo akong iwan sa classroom kahit aware ka naman na hindi pa ako lumalabas! Tapos, ako pa ang sisisihin mo dahil sumama ako sa iba?"
Nagulat ako nang makita ko siyang umiyak. Tila ba nadurog ang puso ko nang marinig ko ang mga hikbi sa pagitan ng kaniyang pagsasalita. Nasasaktan ako.
"Anong aware? I wasn't aware! Kaya siguro nakasalubong ko 'yong mokong na 'yon, eh, para puntahan ka. Nawala lang ako saglit. Nakikipagharutan ka na sa iba, Stephanie! Nakikipaglaro ka pa sa gitna ng ulan! Mabuti pa, maghiwalay na muna tayo."
"A-ano? B-bakit?"
Napalunok ako. Hindi ko magawang maging masaya sa kabila ng nangyayari lalo pa't nakikita kong nasasaktan ang taong gusto ko. Ganito pala kasakit makitang binabalewala ang taong pinapahalagahan ko.
Gusto ko man siyang lapitan ngunit mas pinili kong tingnan na lang siya sa malayo. Mas mabuting mailabas niya ang bigat at sama ng loob niya dahil sa nangyari.
