TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Lumipas pa ang isang taon nang hindi ko namamalayan. Nakaramdam ako ng kaba nang makasakay na kami ni itay sa sasakyan. Uuwi na raw kami sa probinsya. Tapos na raw kasi ang proyekto namin doon sa Romblon.
Totoong nalungkot si Niana nang malaman 'yon pero nangako akong babalikan ko siya. Na hindi niya kailangang mag-alala dahil hindi ko siya iiwan. Sandali lang akong magtatagal sa probinsya para bisitahin sila inay at Annika. Hindi rin naman ako makakalimot na tumawag sa kaniya palagi.
Ilang oras din ang itinagal ng byahe namin pabalik ng probinsya kung saan kami matagal na hindi nanirahan. Walang signal sa may dagat kung kaya't nang makababa kami ay siyang agad kong text kay Niana. Hindi naman niya iyon hinihingi ngunit gusto ko ring bigyan siya ng assurance na wala siyang dapat ikabahala. Hindi naman ibang babae ang ipinunta ko sa lugar na ito. Matagal ko nang naibaon sa limot ang first love ko.
"Nandito na tayo," sambit ni itay nang huminto ang sinasakyan namin sa pamilyar na lugar. Napahinga ako nang malalim nang makaapak ako sa lupa kung saan ako isinilang at lumaki.
Nandito na akong muli.
Sinalubong kami nila inay. Nakita ko rin si Jonas na malapad ang ngiti at halos masakal ako sa mahigpit niyang yakap. Binanatan pa ako dahil hindi raw ako nagparamdam. Totoong malaki na ang pinagbago ng mga itsura nila lalo na 'yong lugar namin. Pati na ang bahay namin.
Ngunit hindi iyon ang pumukaw sa atensyon ko. Mula sa malayo ay natanaw ko ang isang babae. Malayo man ay kilala ko ang taong iyon. Ang minsang nagpatibok ng puso ko. Nakita ko siyang naglalakad papalapit sa dako namin na para bang minumukhaan ako.
Malaki na ang ipinagbago ng itsura niya. Malaki ang ipinayat niya. Malayong-malayo sa itsura niya noon.
Nang makasiguro siya sa kung sino ako ay nagmadali siyang umalis at hindi na muling lumingon pa.
Tuluyan na akong hinila ni inay mula sa kalsada papasok sa bahay. Kahit ang loob ng pamamahay namin ay gumanda na. Wala nang butas ang bubong at napalitadahan na rin ang pinag-iipunan naming bahay. Biruin mong aahon din pala kami sa hirap. Totoo pala ang sinabi ni itay na kailangan niya ang tulong ko dahil noong nakita niya ang ipon ko ay hindi na siya nagdalawang-isip na tanggapin para maipaayos ang bahay namin kung saan namamalagi si inay.
"Na-miss kita 'tol!" sambit pa ni Jonas na parang linta kung makadikit sa akin. Parang kulang na lang ay halikan niya ako dahil kanina niya pa ako niyayakap na parang bata. "Ang sabi ko, tawagan mo ako pero halos mamuti na ang mata ko kakahintay ng paramdam mong ungas ka!"
"Baka ayaw niya kasi sa 'yo kasi mabaho ka," singit ni Annika sa amin na siyang naging dahilan ng pagbitiw sa akin ni Jonas.
"Anong mabaho? Bakit naamoy mo na ba ako? Amuyin mo ako para mapatunayan mong mabango ako!" Lumapit ito kay Annika at pinaamoy ang kuwelyo ng damit ngunit kahit ako'y nagulat sa ginawa ng pinsan ko nang halikan niya ang noo ng kaibigan ko.
