TO BE PUBLISHED UNDER BLACK INK
Matagal nang may pagtingin si Jude sa kapitbahay nilang si Stephanie ngunit wala siyang lakas ng loob na aminin ito. Bukod sa isa sa pinakamayaman sa probinsya nila ang pamilya ni Stephanie, pakiramdam ni Jude, wala s...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Niana?" pagtawag ko sa kaniya. "Anong ginagawa mo rito?"
Ngumiti siya. "Namamasyal."
"Wala kang kasama?"
Umiling siya. "Wala," sagot niya na siyang naging dahilan ng pagsalubong ng mga kilay ko.
"Wala? Ikaw lang mag-isa?"
"Oo. Gusto mo ba akong samahan?"
Hindi ako kaagad nakasagot pagka't bukod sa hindi ko inaasahan ang tanong niya ay hindi ko rin inaasahang makikita siya rito.
"Sige, pero hintayin natin si Jonas. Nagsi-cr lang siya," sambit ko.
"Si Jonas?"
Tumango ako. "Oo, 'yong kaibigan ko. Tanda mo?"
"Oo naman. Siya 'yong tinawagan ko noong pinagdiskitahan ka."
Napasinghap ako nang maalala iyon. "Oo nga pala, Niana, maraming salamat sa ginawa mong pagtulong sa akin noong gabing iyon. Hindi ko na matandaan ang buong nangyari kung kaya't hindi ko rin alam kung paano ako napunta sa hospital. Pagkagising ko, hindi naman na kita nakita."
Umupo siya sa inuupuan ko kanina kung kaya't ganoon din ang ginawa ko.
"Hindi mo matandaan? Ibig sabihin, hindi mo rin maalala 'yong mga sinabi ko sa 'yo?"
Tumango ako. Napabuntong-hininga naman siya. Ang sandaling katahimikang iyon ang naging dahilan kung bakit napansin kong parang ibang-iba ang itsura niya. Naka-bestida siya ngayon na kulay asul at hindi maitatangging may tinatangi siyang kagandahang mapapalingon ang mga lalaki. Kahit ako'y gustong mapatahimik ng ganda niya.
"Hindi mo na matandaang sinabi ko sa 'yong mahal kita?"
Tiningnan niya ako habang nakangiti—ngiting hindi masaya kundi puno ng pait. Ito na. Natahimik na ako. May nararamdaman din akong kung ano sa loob ko na hindi ko maintindihan.
Nagsinungaling ako. Hindi ko 'yon makakalimutan...ang buong pag-uusap namin. Bukas na bukas ang diwa ko noong umamin siya.
"Kung hindi mo matandaan, kalimutan mo na lang. Tutal, may nobya ka na rin naman."
Kumunot ang noo ko. "P-paano mo nalaman?"
"Akala ko si Stephanie ang kasama mo ngayon. Nasaan siya?"
Hindi ko iyon sinagot.
Hindi ko alam kung nasaan ang nobya ko o kung nobya ko pa nga ba siya.
"Biruin mo, naging kayo na talaga. Nakinig ang Panginoon sa mga dasal ko."
Tumingin siya sa langit at alam kong hindi ako makakatingin kung saan siya nakatingin dahil mas gusto kong pagmasdan ang mukha niya. Mas maganda ito kaysa sa langit.
"Ipinagdasal mo kami?"
Bumalik ang tingin niya sa akin tsaka marahang tumango. "Oo, sabi ko sa 'yo kung saan ka masaya doon ako at natutuwa akong sa wakas, kasama mo na siya."
