Bad Reputation || Calum Hood || UNFINISHED

N E G E N T I E N

Met een klap viel de deur van het kantoor van de rector dicht. Voor de zoveelste keer had Jessie geluk gehad met haar straf. Drie weken nablijven. Dat valt best wel mee, dacht ze tevreden. Jeremy zal wel weer woest zijn... ach, who cares. Het is mijn leven. Jessie haalde een hand door haar blauwe lokken en liep met grote passen de gang uit richting de kantine. Het was bijna pauze. Ze wilde graag een goede plek in de kantine hebben om iedereen te observeren. Luke zou het "Katy" meisje voor haar aanwijzen, wat haar heel nieuwsgierig maakte. Een grijns verscheen op haar gezicht. Wat is het toch een schijterd, hij durft amper met d'r te praten. Als eerste liep Jessie die dag de lege kantine in. In het midden van de ruimte stonden twee conciërges te overleggen. Ze keken afkeurend naar de kerst versieringen aan de muur die Luke en zij de week daarvoor hadden opgehangen. Voornamelijk te slingers hingen er triest bij, maar Jessie vond het wel best zo. Ze hadden beter mensen met motivatie in plaats van straf kunnen vragen om versieringen op te hangen, dacht ze. Bij de ingang bleef ze even stilstaan en keek zoekend de kantine rond. Welke tafel heeft het meeste overzicht op de kantine? Jessie's ogen bleven hangen op een tafel in de linkerhoek. Bingo. Met snelle passen liep ze ernaar toe en zwaaide haar tas op de tafel toen ze aankwam. Om te controleren of ze echt alles goed kon zien bekeek ze snel het uitzicht vanaf de tafel en ging toe zitten. Nog geen vijf minuten later ging de bel. Het gedimde geluid van voetstappen en gesprekken kwamen langzaam op gang en in de buurt. Al snel stroomde de kantine vol met leerlingen. De meesten hadden een vaste tafel waar ze bijna altijd aan zaten. Maar toen het groepje die normaal gesproken de tafel waar Jessie aan zat claimden in de buurt kwamen en Jessie zagen, wisselden ze wat blikken uit en gingen rechtsomkeert. Lachend zwaaide Jessie haar blauwe haren over haar schouders en liet haar ogen over de menigte glijden. Ze had gelijk, dit was het perfecte plekje. Iedereen was goed te zien vanaf hier. 'Hey.' Hoorde ze na een tijdje naast haar. Luke plofte neer op de stoel naast zijn beste vriendin en zuchtte. Jessie hield niet van wachten en viel gelijk met de deur in huis. 'Waar is Katy?' Vroeg ze zonder haar ogen van de menigte af te wenden. Luke perste zijn lippen op elkaar en keek nerveus naar zijn medeleerlingen. 'Daar.' Antwoordde hij wijzend. Jessie volgde zijn vinger die wees naar een tafel rechts van de hoofdingang van de kantine. Er zaten vijf meiden giechelend met elkaar te praten. Voor hun lagen een paar boeken open, maar veel aandacht leken ze er niet aan te besteden. Door Luke's precieze tekening was Katy makkelijk te herkennen. Lang, blond, stijl haar, een verlegen maar mooie lach, een scherpe kaaklijn en een stralende uitstraling. Het duurde even voordat Jessie haar ogen van het meisje af wendde naar de jongen naast haar. Ze zag er verlegen uit. Jessie kon niet begrijpen waarom Katy verlegen zou zijn. Ze zag er erg knap uit, alleen leek ze daar zelf niet zo bewust van te zijn. 'Goed gekeurd.' Zei ze concluderend tegen Luke. Nonchalant pakte ze haar lunch uit haar tas en begon aan het broodje gezond dat Nigel die ochtend voor haar had klaar gemaakt. Luke keek haar onbegrijpelijk aan. 'En nu? Is dit niet het moment waarop je me advies geeft ofzo?'

'Oh ja.' Jessie slikte snel haar hap door en wendde zich tot Luke. Ze moest haar lach inhouden bij het zien van zijn gezichtsuitdrukking. 'Wat?' Vroeg ze proestend. Luke rolde met zijn ogen. Jessie lachte en haalde daarna diep adem. 'Kijk en leer.' In een oogwenk sprong ze op van haar stoel en beende richting Katy's tafel. Luke bleef met een zenuwachtig gevoel achter. What the fuck gaat ze doen? ...Shit ze gaat naar Katy toe! Holy shit! Toen Jessie bij de tafel aan kwam draaiden vijf gezichten haar kant op. 'Hi, Katy was het toch?' Vroeg ze aan het verlegen meisje. Het meisje knikte. 'Ik hoorde dat je een paar klassen volgt die mijn beste vriend, Luke, ook volgt. Hij wilt je graag wat beter leren kennen, maar is wat verlegen. Zou je misschien even bij ons aan tafel willen zitten?' Vroeg Jessie vriendelijk. Katy draaide zich blozend naar haar vriendinnen om voor advies. Het getinte meisje naast haar haalde haar schouders op als een teken dat ze het gewoon een kans moest geven. Katy was daardoor snel overgehaald en stemde in. Pratend liepen Jessie en Katy naar de tafel in de linkerhoek van de kantine. 'Hij weet niet zo goed hoe hij in gesprek moet komen, maar als je eenmaal bezig bent valt de verlegenheid vanzelf wel weg.' Knipoogde Jessie. Katy glimlachte als antwoord terwijl ze de tafel naderden. 'Luke, dit is Katy. Katy dit is Luke. Jullie kennen elkaar waarschijnlijk al, maar goed.' Jessie liet Katy op de stoel naast Luke zitten en bleef zelf staan. 'Waarom laat je Katy niet eens wat van je tekeningen zien?' Stelde ze voor. Luke wierp Jessie een snelle waarschuwende blik toe. 'Ik bedoel de tekeningen die je voor je tekenklas hebt moeten maken.' Luke ontspande weer een beetje. 'Hij kan echt waanzinnig goed tekenen.' Voegde ze er fluisterend naar Katy aan toe. Jessie wist dat Luke geen tekeningen van Katy in zijn schetsboek voor zijn tekenklas had staan, omdat hij die regelmatig aan de docent moest laten zien. Zijn aantekeningenschrift daarentegen stond vol met tekeningen van Katy. 'Lijkt me leuk om ze te zien. Ik volg zelf ook tekenen, welke klas zit je eigenlijk?' Een vloeiend gesprek laadde vrij snel op tussen Luke en Katy. Jessie besloot de twee maar even alleen te laten en glipte onopvallend de menigte leerlingen in. 'Heb je nou werkelijk iets aardigs gedaan, McGarry?' Klonk er opeens achter haar. Met een wilde ruk draaide Jessie zich om. Calum Hood stond grijnzend te kijken naar de tafel waar Katy en Luke aan zaten. 'Ongelooflijk.' Voegde hij eraan toe. Jessie's tevreden gevoel spoelde weg alsof er een grote vloedgolf aan negativiteit over haar heen kwam. 'Slechte timing, Hood.' Zei ze geïrriteerd. Calum deed zijn mond open om wat te zeggen, maar werd onderbroken door één van zijn vrienden die aan zijn arm trok. 'Kom je nog?' Vroeg de jongen, Brad, ongeduldig. Nu was het Jessie's beurt om te grijnzen. 'Awhh, komt je vriendje je halen? Heel schattig hoor.' En met dat draaide ze zich om en liep weg.

'Nee, dit is hem ook niet.' Mompelde Mary bedachtzaam terwijl ze de zoveelste jurk terug in de klerenkast hing. Jessie rolde haar ogen en wenste dat de avond zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Of liever dat ze onderweg naar meneer Murray's zakenpartner een ongeluk zouden krijgen waardoor ze niet bij het diner konden zijn. Vreselijk, vond ze het idee alleen al om een avondje zogenaamd "gezellig" te doen. 'Waarom moet ik persé er fancy uit zien?' Klaagde ze. Mary bekeek een aantal avond jurken die ze nog niet overwogen had. 'Het is een formeel diner met een belangrijke zakenpartner, dat hoort nou eenmaal fancy te zijn.' Was het simpele antwoord die Mary Jessie gaf. Opeens verscheen er een glimlach op Mary's gezicht. 'We hebben hem, hoor.' Giechelde ze terwijl ze over de lichtgrijze stof van het jurkje in haar handen wreef. Binnen een uur kreeg ze het voor elkaar om Jessie in het jurkje te krijgen, make-up op te doen en haar haren op te steken. Geïrriteerd had Jessie gehoorzaamd, ze had geen andere keuze. Meneer en mevrouw Murray waren erg verrast en complimenteus over Jessie's uiteindelijke verschijning. 'Gedraag je.' Fluisterde Mary waarschuwend toen zij en haar pleegouders de villa verlieten. De auto rit duurde niet erg lang. Jessie bleef stug uit het raam staren en zei geen woord. Dit wordt echt hell, dacht ze. Ze gaan vast alleen maar over koetjes en kalfjes praten en rare "volwassen grapjes" maken en lachen alsof de humor ervan af spat. Ik maak nog liever een hele avond ruzie met Hood dan dat ik dit diner bijwoon. Toen de auto tot stilstand kwam voor een witte villa klapte mevrouw Murray opgewonden in haar handen. 'Oh Jessie, ik weet zeker dat je het naar je zin zult hebben vanavond. De dochter van de familie is zo open, jullie zullen het vast wel met elkaar kunnen vinden.' Jessie rolde haar ogen. Nog zo'n arme stakker, opgescheept met een stel oudjes. Met veel tegenzin opende ze het portier van de auto en stapte uit. De auto stond recht voor de voordeur van de villa op de lange oprijlaan. Hoewel de vele versieringen van de villa erg indrukwekkend waren, leek het Jessie helemaal niets te doen. Bij de voordeur stond een butler te wachten die hun begroette en naar binnen leidde. Jessie had besloten haar gedachten uit te schakelen en zich zo door de avond heen te slepen, maar lang hield ze het niet vol. In de hal werden ze opgewacht door de familie waarmee ze zouden dineren. Meneer Murray gaf zijn zakenpartner een stevige handdruk en begon lachend een gesprekje terwijl mevrouw Murray zich bezig hield met de vrouw van zijn zakenpartner. Alles leek langs Jessie heen te gaan totdat ze de dochter van de familie aankeek. Het hele plan om haar gedachten uit te schakelen leek in één klap weg te zijn geslagen. Fuck, was het enigste dat door haar hoofd heen ging. Cecilia Clark staarde verstijft terug. Meneer Murray's zakenpartner is Cecilia's vader! Ik ben nu dus in het huis van de familie Clark! Dat was niet de grootste verrassing die Jessie die avond kreeg. Een jongen met donker haar en een licht getinte huid kwam de hal binnen en liep recht op Cecilia af. Toen hij zijn arm om haar middel had geslagen keek hij pas op naar de gasten. Zijn ogen sperde zich wijd open toen hij het meisje met de blauwe haren zag staan. Het was Calum Hood.