Aşk Ateşi | SehYam

3.

Herkese merhabalar..
Çok üzgünüm ama şunu belirtmek zorundayım ki, artık istediğim oy sayısına ulaşmadan yeni bölüm atmayacağım.
Oy sayısı çok az, okunma sayısı ile karşılaştırdığımızda..
Ve benim motive olmaya ihtiyacım var..
Oy vermeyi unutmayın lütfen :)

---

Saatlerce uyudum. Uykumu çalan telefonum böldü.. Selim arıyordu.

Selim kim derseniz, o benim arkadaşım, Yaman o kazayı geçirdikten sonra ben günlerce kendime gelemedim. Arkadaşlarım çareyi, beni psikoloğa götürmekte buldu. Selim ile de orada tanıştım. Onun problemi benimkinin yanında ufacık bir şeydi. Ailesi boşanmak üzereydi.. 

Bir kaç randevuda denk gelince konuşmaya başladık. Şu 2 aylık süreçte benim en yakınım oldu diyebilirim. Sürekli beni arayıp sorar..

Selim: Seher, iyi misin ? 

Seher: Aynı..

Selim: Bugün geliyor musun ? 

Seher: Önce hastaneye gideceğim. Sonra geleceğim, evet.

Selim: Yine mi ?  Seher, aylardır her gün oradasın. Yeter, kendine bu acıyı çektirme, ne olur..

Seher: Kendime engel olamıyorum. Ama bugün yapacağım, gireceğim içeri, yüzleşeceğim.

Selim: Her gün kendine bunu diyorsun ama yapamıyorsun. Eğer başarabilirsen anlatacak mısın ? Gerçekleri söyleyecek misin ona ? 

Seher: Bilmiyorum. Doktor her şeyi duyabileceğini söylemişti, o yüzden sanırım sadece güzel şeyler söyleyeceğim.

Selim: Tamam. Görüşürüz o zaman..

Selim benim kötü geçmişim hariç son yaşadığım her şeyi biliyordu. Yaman'ı, kazayı.. Hatta kimseye anlatamadığım şeyleri bile biliyor. Ağladığım, sinir krizleri geçirdiğim zamanları biliyor. Çok destek oldu bana. İyi bir dinleyici, akıl danışmanı ve ağlayacak bir omuz oldu. Bunları da yakınlarıma anlatamadım, belki de tamamen yabancı birine anlatmak daha kolay olmuştu, bilmiyorum.. Ama Selim beni yaptıklarım için hiç yargılamadı..

Yine hastaneye gittim, Zeynep de oradaydı. Ben kapının önünde durdum, derin bir nefes aldıktan sonra yavaşça kapıyı açtım, sakince içeri doğru birkaç adım attım. Ama sesler gelince durdum. Ela oradaydı sanırım, sesinden tanıdım. Daha fazla ilerleyip görünmeden konuşmasını dinledim..

Ela: Aylardır bu haldesin Yaman, hadi uyan artık. Bana ne demiştin hatırlıyor musun ? Ben küçükken sana aşığım dediğimde sen de beni beğendiğini söylemiştin. Belki de o çocukluk aşkı olabilirdik biz. Ama şikayetçi değilim, sürekli yanımdasın, bu bile bana yetiyor. Ama bu tatilin çok uzun sürdü, dön aramıza..

İçeri girmeye cesaret edemedim, Ela'nın Yaman'a bu denli duyguları olduğunu bilmiyordum.

Tam çıkacaktım ki, Ela beni gördü. Yaman'ın yanına gitmemi söyledi ve hızlıca dışarı çıktı. Ben de Yaman'ın yanına gitmekten korkup tam çıkacaktım ki birinin kapıyı üstümüze kitlediğini anladım. Muhtemelen Zeynep yapmıştı. Kapıyı yumruklayarak beni çıkarmasını söyledim ama beni dinleyen olmadı.. Çaresizce kapının arkasına çömelip ağladım..

Yarım saattir yalvarıyordum, kimse kapıyı açmıyordu. Ama oradalardı, biliyorum, ara ara Zeynep, Arif ve Ela'nın sesleri geliyordu. Onlar kapıyı açmayınca kaçış olmadığını anlamıştım. Bir anlık cesaretle kalkıp onun yanına gittim, öylece yatıyordu. Sanki ölü gibiydi, yüzünde renk kalmamıştı, kıpırdamadan makinelere bağlı halde duruyordu.. Kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Hiçbir şey söyleyemedim, oysa aylardır bu anın provasını yapmıştım.. Elini tuttum korkarak.. Ama buz gibiydi, hemen elimi çektim.