Aşk Ateşi | SehYam

6.

Önce yıldızımızı turuncu yapalım :)

Şimdi okumaya başlaya bilirsiniz ❤️

---

Ankara'ya geldim geleli boşlukta gibiyim. İstanbul'da ara ara bir anlığına bile olsa bir görüntü gelirdi, Ankara'da tamamen durmuştu..

Ela bana çok yardımcı oluyordu, ben onu böyle bilmezdim. Uçarıydı, Özge gibiydi, herkesi aşağılardı, tek derdi çantalar ve ayakkabılardı..

Ama şimdi çok farklı bir Ela vardı karşımda, yardımsever, iyi, uysal.. Karakter olarak bambaşka bir kişiye dönüşmüştü ama iyi anlamda.. Ela melek gibi birine dönüşmüştü, zaten çok güzeldi, bu benzetme yerinde olurdu bu yüzden..

Eskiden bir sevgilim olduğunu biliyordum, evlenme teklifi etmiştim ona, ama kimdi ? Keşke yüzünü görseydim ya da sesini duysaydım.. Kimse söylemiyordu.. Arif de olmadığı için sürekli Ela ile vakit geçiriyordum, çok eğleniyordum onunla. Bu durum, acaba Ela benim sevgilim miydi sorusunu getirdi aklıma. Ama öyle olsa söylerdi mutlaka, saklaması için bir sebep yok üstelik..

Keşke geçmişime ait daha fazla şey hatırlayabilseydim..

Seher

Sonunda rahatlamıştım. Yaman'ı gördükçe işim zorlaşıyordu, araya mesafe girmesi bu işi kolaylaştıracaktı. Ev tuttuk, artık Selim ile beraber yaşıyorduk. 

Zeynep beni rahat bırakmıyordu ama. Sürekli eve geliyor, beni Yaman konusunda sıkıştırıyordu..

Bugün Zeynep değil de Arif  gelmişti.

Arif: Ben Zeynep'ten öğrendim. Şimdi anlıyorum neden Yaman'dan her şeyi saklamamızı istediğini. Sana yardımcı olacağım Seher. 

"Ben sadece onun da mutlu olmasını istiyorum. Hafızasını kaybetmesini bir artıya dönüştürebilirim diye düşünüyorum" 

Arif: Belki de. Ama ya her şeyi hatırlarsa ? 

"Sanmam, o kadar değerli anlar yaşamamışız ona göre belli ki.." 

Arif: Amacına ulaşıyorsun, mutluymuş, Ela varmış yanında.. 

Her ne kadar bir gün olacağını bilsem de, bunun gerçekten olduğunu duyana kadar insanın içinde bir ümit oluyor. Ama olmuştu, Yaman yeniden Ela'ya aşık olmuştu. O sil baştan hayatına başlamıştı, ben ise tüm o kirli geçmişimizi hatırlayacaktım..

"Biliyor mu ?" 

Arif: Hayır, kimse bir şey söylemedi.. 

"Sağ ol Arif.."

Arif gitmişti, Selim de gelmemişti daha, o gelene kadar biraz uyumak istedim, çok yorulmuştum. Bu oyunu daha ne kadar sürdüreceğimi düşünüyordum, Selim'i de bir yalana süreklemiştim..

*

Nikah masasına oturmuştum. Selim de gelip oturdu yanıma. İki tane temizlik görevlisi şahitlerimiz olmuştu. Nikah memuru ilk bana sormuştu, uzun süre yanıtsız bıraktım sorusunu. Selim de bana bakıyordu.. Birden fırlayıp çıktım oradan, yapamamıştım, ne Selim'e bu rezil hayatı yaşatmaya hakkım vardı, ne de sevmediğim biriyle evlenmeye.. Her ne kadar formalite icabı olacak olsa da..

Selim geldi yanıma, sinirli olmasını bekledim ama değildi.. Özür diledim. "Dert değil" dedi. 

"Ben istedim ama olmadı, yapamadım. Aklım unutmak istese de kalbim unutmuyor. İhanet edemiyorum. Onun bana yaptığını yapamıyorum, bir başkasıyla olamıyorum.."