Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 20ο

 Σκίζω μια κενή σελίδα από τα ογκώδη βιβλία της Νιόβης παίρνοντας παράλληλα μια όσο μπορούσα βολικότερη στάση πάνω στο κρεβάτι μου. Έδωσα στον εαυτό μου λίγο χρόνο να χαλαρώσει.

Αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω χρειαζόταν μέρες προετοιμασίας και μελέτης όμως δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Το οξυγόνο μου τελείωνε, ο ήλιος δεν έφτανε να ζεστάνει την παρουσία μου σε αυτό το κόσμο.

Κι όταν εννοούσα "σ' αυτό το κόσμο" δεν αναφερόμουν σε κάποιον άλλο ξεχωριστό από αυτό που είχα βρεθεί από τη στιγμή που γεννήθηκα. Οι παλαβομάρες της Νιόβης και της Ιώς δεν με είχαν επηρεάσει στο ελάχιστο. Βρίσκομαι ακόμα στον πλανήτη γη, για τ΄όνομα του Θεού δηλαδή. Δεν έχω πεθάνει και δεν έχω περάσει καμιά γραμμή ή κύκλο ζωής, δεν έχω κάποιο ξεχωριστό χάρισμα ούτε προβλέπω το μέλλον. Αν ήταν έτσι θα είχα ήδη εκμμεταλεύτει την ευκαιρία με τους τυχερούς αριθμούς ή τα τυχερά παιχνίδια γενικότερα.

Σκίζω τη σελίδα σε μικρότερα κομμάτια άνισα. Προσπαθώ να φτιάξω ένα πανοραμικό πλάνο του σπιτιού ή οτιδήποτε έχει πιάσει το μάτι μου από τους εξωτερικούς χώρους που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο απόψε.

Παίρνω το κομμάτι που μοιάζει με ορθογώνιο βαφτίζοντάς το νοητά "σπίτι". Ναι, αυτό είναι το σπίτι, ωραία. Θυμήσου Εύα τι άλλο έχεις δει, εκπλιπαρώ και προστάζω παράλληλα τον εαυτό μου, στύβοντας όσο περισσότερο μπορώ το μυαλό μου, προσπαθώντας να ξεκλειδώσω την παραμικρή λεπτομέρεια.

<<Η Νιόβη θα θυμώσει αν μάθει πως σκίζεις τα βιβλία της.>>

Η σιγανή φωνή της Ιώς είναι αρκετή για να με κάνει να ταρακουνηθώ ολόκληρη. Στέκεται στην άκρη της πόρτα με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος της.

<<Είναι για καλό σκοπό.>> λέω σιγανά επιστρέφοντας στο αυτοδημιούργητο πάζλ μου.

Εκείνη αφήνει έναν μικρό αναστεναγμό πριν πλησιάσει στο κρεβάτι μου.

<<Αλκυόνη.>> λέει σιγανά πριν την κοιτάξω επιθετικά. << Οκ, όχι Αλκυόνη.>> ξεροκαταπίνει πριν συνεχίσει. <<Εύα. >> προφέρει μαλακά πριν καθίσει τελικά δίπλα μου.

Της νεύω ευχαριστημένη.

<<Εύα, το εννοούσες;>>

<<Πoιο απ'όλα; >> την ρωτάω αδιάφορα καθώς τοποθετώ ενα μακρόστενο κομμάτι χαρτί δίπλα από το ορθογώνιο. Αυτό είναι ο λαβύρυνθός, σκέφτομαι ενώ στο μυαλό μου σχηματίζεται η μορφή του θεόρατου τοίχους.